Hoe kun je in hemelsnaam in slaap vallen terwijl je schaapjes telt?
Als je niet oplet, raak je de tel kwijt en moet je weer van voren af aan beginnen!
En omdat je die verdomde beesten verzint en ze dus niet hoeft te voederen, zijn ze oneindig in aantal. Bèèh! Bèèh! Bèèh!
Zo val je toch nooit in slaap? Argh!
How on earth can you fall asleep while counting sheep?
If you don’t pay attention, you’ll lose count and have to start all over again!
And because you make those damn beasts up and don’t have to feed them, they are infinite in number. Baa! Baa! Baa!
That way you’ll never fall asleep, right? Argh!
Earthshot Prize Roadmap 2023
See what is being done for a healthier planet.
And what you can do yourself.
Kijk wat er allemaal gedaan wordt voor een gezondere planeet.
En wat jij zelf kunt doen.
Bru Taal en haar broers Rekenenen en War zitten op de lagere school.
Ze worden thuis streng opgevoed en hebben geleerd dat ze niet alleen geen grote mond tegen volwassenen mogen opzetten, maar eigenlijk helemaal niet met ze mogen praten. In plaats daarvan moeten ze ergens rustig gaan spelen en de volwassenen niet lastig vallen.
Maar Bru begrijpt niet wat er zo ‘lastig’ is aan een onschuldig gesprekje en waarom ze geen deel mag uitmaken van dezelfde wereld als de volwassenen. Het is toch de bedoeling dat ze er ooit zelf een wordt?
Bru neemt aan dat de leraren op school een uitzondering vormen op de regel. Ze zal toch moeten antwoorden als die haar een vraag stellen. Oh ja, wacht, dat is ook zo, ze mag wel – moet zelfs – antwoorden als een volwassene haar een vraag stelt! Maar ze moet wel goed oppassen wat ze zegt, want niet alles wat er bij haar thuis gebeurt of gezegd wordt is bestemd voor andermans oren.
Voor haar leeftijd voelt ze vrij goed aan wanneer ze een antwoord wel of niet hardop mag uitspreken. Desondanks vindt ze het moeilijk om zoveel van haar gedachten en emoties verborgen te moeten houden.
Het moeilijkst vindt ze dat ze ook moet zwijgen wanneer een volwassene, zoals een leraar op school, iets zegt wat duidelijk niet klopt. Bijvoorbeeld als de leraar een leerling beschuldigt van iets wat ze niet gedaan heeft. Dan wil ze er nog wel eens een onbedoeld maar duidelijk ‘Ja maar…, dat is niet waar!’ uitgooien.
En als de leraar zich dan boos tot haar wendt en, net als haar ouders, zegt dat ze haar mond moet houden, dan loopt haar gezicht soms rood aan en springen er tranen in haar ogen, terwijl ze het niet kan laten om te stellen ‘Ja maar….!’, waarop de leraar haar, net als haar ouders, afkapt en haar een boos ‘Hou je grote mond!’ toewerpt.
‘Ja maar….’ loopt haar verontwaardiging dan toch nog over.
Kijk, ze kunnen haar thuis wel geleerd hebben braaf haar mond te houden, maar soms moet je tóch, of het nu wel of niet mag, moet je tóch iets zeggen, zoals ‘Ja maar dat is niet eerlijk!’
Waarop ook het gezicht van de leraar rood aanloopt, hij naar de deur van het lokaal wijst en, boos speeksel rondspetterend, roept: ‘Bru Taal, ga jij maar op de gang staan!’
‘Eh, ja meester.’
‘Hou je grote bek!’
Zachter: ‘Ja, oké…’
Hij, luider: ‘Hou verdomme je grote bek!’
Ze schaamt zich over het naar de gang gestuurd worden, vooral als ze bedenkt dat het haar ouders ter ore zal komen en ze er thuis nogmaals voor gestraft zal worden. ‘Dat zul je wel dubbel en dwars verdiend hebben!’
Maar dat ‘Hou je grote bek!’ doet haar niets meer. Dat heeft ze al heel haar leven moeten aanhoren. Ze is oud genoeg om te begrijpen dat dat de onmacht van volwassenen is, van haar ouders is.
Haar ouders die geen benul hebben van wat er in haar omgaat en dat ook helemaal niet willen weten. Haar ouders die willen dat ze zwijgt en gehoorzaam is.
Die haar hardhandig willen duwen in een mal waar ze helemaal niet in past.
Bru is eigenlijk helemaal niet brutaal. Ze verdraagt gewoon geen onrechtvaardigheid.
Auda Cious and her brothers Cons and Injudi are attending primary school.
They are being raised strictly at home and have learned that they not only should not put up a big mouth against adults, but they shouldn’t talk to them at all. Instead, they’re supposed to go play quietly somewhere and not bother the adults.
But Auda doesn’t understand what’s so ‘bothersome’ about a harmless conversation and why she can’t be a part of the same world as the adults. After all, she’s supposed to become one herself someday, right?
Auda assumes that the teachers at school are an exception to this rule. She’ll have to answer if they ask her a question. Oh wait, but that’s right, she can – actually, she must – answer if an adult asks her a question! But she has to be careful with what she says because not everything that happens or is said at her home is meant for other people’s ears.
For her age, she has a pretty good sense of when she can or cannot speak an answer aloud. Nevertheless, she finds it difficult to keep so many of her thoughts and emotions hidden.
The hardest part is that she must also remain silent when an adult, like a teacher at school, says something that is clearly not true. For example, when the teacher accuses a student of something she didn’t do. Then she sometimes can’t help but blurt out an unintentional but clear ‘Yes, but…, that’s not true!’
And when the teacher turns to her in anger and tells her, just like her parents, to keep her mouth shut, then sometimes her face turns red and tears well up in her eyes, as she can’t help but state, ‘Yes, but…!’, whereupon the teacher cuts her off, just like her parents, and gives her an angry ‘Shut your big mouth!’
‘Yes, but….’ her indignation still spills over.
Look, they may have taught her at home to keep her mouth shut, but sometimes you still have to, whether it’s allowed or not, you still have to say something, like ‘Yes, but that’s not fair!’
To which the teacher’s face turns red as well, pointing to the classroom door and angrily shouting, specks of spit flying: ‘Auda Cious, go stand in the hallway!’
‘Um, yes, sir.’
‘Shut your big mouth!’
Softer: ‘Yes, okay…’
He, louder: ‘Shut your damn mouth!’
She feels ashamed of being sent to the hallway, especially when she thinks about how her parents will find out and she’ll be punished again at home. ‘You must have thoroughly deserved that!’
But that ‘shut your big mouth’ doesn’t affect her anymore. She’s had to listen to that her whole life. She’s old enough to understand that it’s the helplessness of adults, of her parents.
Her parents who have no idea about what’s going on inside her and don’t even want to know. Her parents who want her to stay silent and obedient.
Who want to forcefully mold her into a shape she doesn’t fit into at all.
Auda isn’t actually audacious at all. She just can’t stand injustice.
Onze sympathieke buurman J heeft een herriehobby.
Nee, hij scheurt niet rond op een motor met aangepaste knalpijp.
Hij is een recreatieve bladblazer.
In de herfst, als er duizenden natte bladeren rond hun huis liggen, maar ook in de zomer, als er met moeite een enkel verdroogd blaadje te vinden is, leeft hij zich langdurig, enthousiast en luidruchtig uit op het van hot naar her verplaatsen van die dingen met zijn bladblazer.
En wanneer er echt geen blad meer te vinden is, hoeft hij zich nog steeds niet te vervelen, want hij heeft gelukkig een aantal reserve-herriehobbies.
Dan snoeit hij piepkleine haagjes met een grote elektrische heggeschaar, of stofzuigt hij het plastic gras dat naast hun huis op een betonnen ondergrond ligt, of maakt hij met een hogedrukspuit de vloer van hun garage en hun oprit schoon, onder het genot van luide muziek van René Froger.
Als hij uitgeraasd is, slaakt de buurt een zucht van verlichting.
Our sympathetic neighbor J has a noisy hobby.
No, he’s not tearing around on a motorcycle with a modified muffler.
He is a recreational leaf blower.
In autumn, when thousands of wet leaves lie around their home, but also in summer, when it is difficult to find even a single dried leaf, he spends a lot of time enthusiastically and noisily moving those things from place to place with his leaf blower.
And when there really is no more leaf to be found, he still does not need to feel bored, because fortunately he has a number of spare noisy hobbies.
He then trims tiny hedges with a large electric hedge trimmer, or vacuums the plastic grass that lies on a concrete surface next to their home, or pressure washes the floor of their garage and their driveway, while enjoying loud music from a Dutch folk singer.
When he’s done making noise, the neighborhood breathes a sigh of relief.
Marc en ik kijken graag naar kwissen op televisie.
Bijvoorbeeld op de Nederlandse tv Twee Voor Twaalf en De Slimste Mens en op de Engelse BBC Eggheads en Mastermind.
En we doen ook graag thuis op de bank mee.
We zijn beiden in heel veel dingen geïnteresseerd, maar hebben helaas niet zo’n goed geheugen. Dus als je ons zou kunnen observeren terwijl we een kwis kijken, zouden we onbedoeld hilarisch overkomen.
Er wordt bijvoorbeeld een vraag gesteld over een bepaald historisch verdrag.
Dan zegt een van ons:
‘Oh ja, eh…, wacht! Daar heb ik vorige week net over gelezen!
Eh…., hoe heet dat nou ook weer?’
Of: ‘Oh ja, daar heb ik eergisteren net een documentaire over gezien!’
Of: ‘Ja, ja, dat heb ik vroeger op school geleerd! Eh…?’
Of: ‘Ik las dit onlangs op het internet! Eh… Toe nou! Ik wéét dit!
Eh… Maar nu even niet…’
Ondertussen is de tijd waarin het antwoord gegeven moest worden alweer verstreken.
En bij een volgende vraag, over …
Marc and I like to watch quizzes on television.
For example on the Dutch TV Twee Voor Twaalf and De Slimste Mens and on the English BBC Eggheads and Mastermind.
And we also like to join in on the couch at home.
We are both interested in a lot of things, but unfortunately we don’t have such a good memory. So if you could observe us watching a quiz, we’d seem unintentionally hilarious.
For example, a question is asked about a certain historical treaty.
Then one of us says:
‘Oh yes, uh…, wait! I just read about that last week!
Uh…., what’s it called again?’
Or: ‘Oh yes, I just saw a documentary about that two days ago!’
Or: ‘Yes, yes, I learned that in school! Uh…?’
Or, ‘I read this on the internet the other day! Uh… Come on! I know this!
Uh… But not right now…’
Meanwhile, the time in which the answer had to be given has already passed.
And on a next question, about …
Hij had heerlijk diep geslapen en knipperde met zijn ogen tegen het felle licht.
Toen hij zich tevreden probeerde om te draaien, bleken zijn polsen vastgebonden.
Verschrikt keek hij in een kwaadaardig gezicht.
He had slept blissfully deep and blinked his eyes against the bright light.
When he tried to turn with satisfaction, he noticed his wrists were bound.
Startled, he looked into an evil face.
desperately keen
remembering
a sudden
penetrating look
his face going hot
for a moment
De weg door Ajam’s dorpje op de droge hoogvlakte is vrijwel het hele jaar een zacht en kleurrijk tapijt. Letterlijk.
Ajam’s moeder leidt de plaatselijke tapijtwerkplaats, waar tapijten in veel verschillende motieven, kleuren en afmetingen met de hand geweven of geknoopt worden door vrouwen en kinderen.
Haar moeder heeft haar verteld dat sommige van de ingewikkeldste ontwerpen al honderden jaren op dezelfde manier worden gemaakt.
En als ze klaar zijn, dan helpt Ajam mee om de tapijten uit te spreiden op de zanderige weg, zodat hun kleuren kunnen verbleken in de felle zon.
De dorpelingen lopen over de tapijten heen. En ze laten er zelfs hun ezeltjes en geiten overheen lopen. Ajam en haar vriendinnetjes spelen op de tapijten, en de jongens uit het dorp voetballen erop.
En heel af en toe rijdt er een auto of een motor door het dorpje, ook over de kleurrijke tapijten.
Ongeveer eenmaal per week …
The road through Ajam’s village on the dry plateau is a soft and colorful carpet almost all year round. Literally.
Ajam’s mother runs the local carpet workshop, where carpets in many different designs, colors and sizes are woven or knotted by hand by women and children.
Her mother told her that some of the most intricate designs have been made the same way for hundreds of years.
And when they’re done, Ajam helps spread the carpets out on the sandy road, so their colors can fade in the bright sunlight.
The villagers walk over the carpets. And they even let their donkeys and goats walk over them. Ajam and her friends play on the carpets, and the boys from the village play football on them.
And every now and then a car or a motorcycle drives through the village, also over the colorful carpets.
About once a week …
Er werd geen AI gebruikt bij het maken van deze Blog.
AI = Artificial Intelligence = Kunstmatige Intelligentie.
(De afkorting KI heeft in het Nederlands al diverse andere betekenissen.)
Alles wat je op deze Blog ziet en leest is door mij gemaakt en is het resultaat van mijn verbeelding, mijn creativiteit, mijn gedachten, mijn gevoelens, mijn intelligentie, mijn kennis, mijn individualiteit, mijn herinneringen, mijn ervaring, mijn opmerkzaamheid, mijn feilbaarheid, mijn taalgevoel, mijn talent, mijn inspanning, mijn haperende concentratie, mijn perfectionisme en mijn doorzettingsvermogen.
Ik heb geen kennisbronnen illegaal gekopieerd, geen copyrights geschonden en geen intellectuele diefstal (plagiaat) gepleegd voor het maken van deze Blog.
Kunstmatige intelligentie daarentegen is niets anders dan supersnelle reproductie en combinatie van andermans data. Data die in veel gevallen onrechtmatig is verkregen.
Intelligentie lijkt mij daar niet het juiste woord voor.
Wat eraan ontbreekt zijn inlevingsvermogen, (diverse niveaus van) bewustzijn, geweten, gevoel, moraal, herinnering, zelfcorrectie, interactie, en alles wat ons mensen verder nog onderscheidt van supersnelle kopieer- en combineersoftware.
Ik vraag mij af: …
No AI (Artificial Intelligence) was used in the making of this Blog.
Everything you see and read on this Blog was made by me and is the result of my imagination, my creativity, my thoughts, my feelings, my intelligence, my knowledge, my individuality, my memories, my experience, my attentiveness, my fallibility, my sense of language, my talent, my effort, my faltering concentration, my perfectionism and my perseverance.
I have not illegally copied any sources of knowledge, violated any copyrights, or committed any intellectual theft (plagiarism) for creating this Blog.
Artificial Intelligence, on the other hand, is nothing more than super-fast reproduction and combination of other people’s data. Data that in many cases has been obtained illegally.
I don’t think intelligence is the right word for that.
What it lacks are empathy, (various levels of) awareness, conscience, feeling, morals, memory, self-correction, interaction, and everything else that distinguishes us humans from super-fast copy and combine software.
I wonder: …
Sommigen werden meteen
de voorlopers
en tegenhangers
en die
werden genoemd
Later kwamen de
vooral in het zwart
Er waren
En dan vergeet ik er vast nog
veel
dat moest zo lijken
zo divers
benoemd
Translation:
Ze hebben hem veranderd,
de stoep voor hun huis.
Ze hebben er een boekenkastje
geplaatst, hun ‘Gratis Biebje’.
Daarmee hebben ze de beleving
van de wandelaars en fietsers op
die stoep voorgoed veranderd.
Voortaan zullen die, of ze willen
of niet, denken aan boeken,
aan lezen, aan zal ik wel of
zal ik niet, aan eigenlijk heb ik
haast, en geen tas mee.
Of aan: …
They changed it, the sidewalk
in front of their house. They
put up a little bookcase there,
their ‘Little Free Library’.
Therewith they have changed
the experience of walkers and
cyclists on that sidewalk forever.
Henceforth those will think, whether
they like it or not, of books,
of reading, of shall I or shall
I not, of I’m actually in a hurry,
and I have no bag with me.
Or of: …
opeens door gaten
in het frisgroen bladerdak
felle zomerzon
suddenly through holes
in the fresh green canopy
burning summer sun
Sommige ouders zijn bang dat seksuele voorlichting op school leidt tot vroegtijdige seks.
Maar ik heb nog nooit ouders ontmoet die bang zijn dat hun kind andere dingen in de praktijk gaat brengen die het op school heeft geleerd.
Ze lijken zich bijvoorbeeld nooit zorgen te maken over dat hun kind Frans gaat spreken als gevolg van Franse les, hen gaat helpen met hun belastingaangifte door wiskunde-les, de wetten van de logica correct gaat toepassen door natuurkunde-les (oeps, sorry mam!), of piano leert spelen door muziekles.
Sterker nog: het feit dat een leraar (bah!) hen uitleg geeft over seks, maakt het voor hen bepaald niet aantrekkelijker en zorgt er eerder voor dat ze het nog wat langer uitstellen.
Some parents worry that school sex education leads to premature sex.
But I have never met parents who are afraid that their child will put into practice other things that they have been taught at school.
For example, they never seem to worry about their child starting to speak French as a result of French class, starting to help them with their tax returns after math class, starting to apply the laws of logic correctly after physics class (oops, sorry mom!), or starting to learn to play the piano after music lessons.
In fact, having a teacher (yuck!) explain sex to them, does not make it more attractive to them and rather causes them to put it off a little longer.
Terwijl zij de laatste berichtjes op zijn telefoon bekeken, alvorens die te wissen en het apparaat opzij te leggen om het later aan een nichtje of neefje te geven dat er nog geen had – grootvader was immers begraven en had hem zelf niet meer nodig, en ze waren bezig aan de emotioneel zware taak om zo’n zestig jaar aan verzamelde spullen in zijn rommelige bejaardenwoninkje door te nemen en te beslissen wat ze onder elkaar zouden verdelen, wat er naar de kringwinkel zou gaan en wat ze naar het containerpark zouden brengen – zagen ze dat het laatste berichtje dat hij bij leven ontvangen had van zijn kleindochter Maddie was. Het luidde ‘Een fijne dag, opa!’ Ze waren ontroerd. Maddie was pas zes jaar oud, had nog maar net leren lezen en schrijven en was nog maar een maand in het bezit van haar eerste telefoon.
Drie weken later nam Maddie aan het einde van een leuke schooldag afscheid van haar klasgenootjes alvorens naar huis te gaan. Haar vriendje Joris had ze eerst even apart genomen en plechtig ‘Een fijne dag, Joris!’ toegewenst, waarop Joris lachend ‘Bedankt!’ had gezegd; de dag was immers al grotendeels voorbij en ze had er zo ongewoon serieus bij gekeken. Hij keek haar na terwijl ze weghuppelde.
De volgende dag kwam Joris niet op school. …
As they checked the last messages on his phone, before erasing them and setting the device aside to later give it to a niece or nephew who didn’t have one yet – after all, grandfather had been buried and no longer needed it himself, and they were engaged in the emotionally demanding task of sifting through some sixty years of collected items in his cluttered little retirement home and deciding what to divide among themselves, what to take to the thrift store, and what to the container park – they saw that the last message he had received while alive was from his granddaughter Maddie. It read ‘Have a nice day, grandpa!’ They were touched. Maddie was only six years old, had just learned to read and write, and had only had her first phone for a month.
Three weeks later, at the end of a fun day at school, Maddie said goodbye to her classmates before going home. She had first taken her friend Joris aside and solemnly wished him ‘Have a nice day, Joris!’, to which Joris had said with a smile ‘Thank you!’; after all, the day had already largely passed and she had looked so unusually serious. He watched her as she hopped away.
The next day Joris did not come to school. …
Bijzonder compliment van diverse mensen in de loop der jaren, voor dingen die zij zelf had (ontworpen en) gemaakt:
‘Zo mooi, wat knap, het lijkt net of het uit de winkel komt!’
Serieus? Je bedoelt dat het eruit ziet als goedkope massa-productie? Bedankt…
Special compliment from various people over the years, for things she had (designed and) made herself:
‘So beautiful, how clever, it looks like it came from a shop!’
Seriously? You mean it looks like cheap mass production? Thanks…
Het staat iedereen vrij te geloven wat zij of hij (of drij) wil en het staat ieder ander vrij het daar al dan niet mee eens te zijn.
Het leven kent geen absolute en onveranderlijke waarheden, hoe graag we het ook proberen te vangen in onze verhalen en stellige overtuigingen.
Dat gezegd hebbend, ben ik van mening dat sommige mensen dat van die meerdere levens verkeerd hebben begrepen.
Bij mij gaat het er niet in dat er voor mij na mijn dood andere levens zullen volgen.
Niet als mens en ook niet als een ander levend wezen, zoals een favoriet dier.
En het lijkt me al helemaal zinloos als zo’n volgend leven in het teken staat van straf of beloning voor het huidige.
De houdbaarheid van een levend wezen is eindig.
Ik ben meer van de wetenschap en niet zo van het wensdenken, ook waar het mijn eigen leven betreft. Als ik sterf is het over en uit voor mij, en dat is prima.
Ik voel ook niets voor de pseudo-wetenschap die ons wil doen geloven dat onze ‘ziel’ een tastbaar iets is dat bij het sterven ons lichaam *poef* verlaat en dat, zo’n 300 gram zwaar, vervolgens zijn weg zoekt naar een pasgeboren volgend levend wezen om in voort te leven en er nieuwe lessen in te leren.
Nee, ik denk dat ik, net als alle andere levende wezens …
