The Earthshot Prizes
Repairing our planet. Finding the solutions.
Prince William, Sir David Attenborough, and many others.
– Protect and restore NATURE.
– Clean our AIR.
– Revive our OCEANS.
– Build a WASTE-FREE world.
– Fix our CLIMATE.
Onze 22-jarige dochter is geboren op een dag in april.
Ons 3-jarige buurmeisje aan de linkerkant is geboren op exact diezelfde datum.
En ons nieuwe babybuurjongetje aan de rechterkant ook!
Our 22 years old daughter was born on a day in April.
Our 3 years old girl next door on the left was born on the exact same date.
And our new baby boy next door on the right too!
Het was haar opgevallen dat de jongere vrouw in de hoek van de benauwde woonkamer telkens een beetje zat te schuifelen op de haar toegewezen strenge harde stoel, en dat ze gedurende de lange saaie gesprekken van de oudere dames om haar heen, die zich tussen het praten door koelte toewapperden, danwel wensten dat zij iets hadden meegenomen om zich koelte mee toe te kunnen wapperen, afwisselend de bandjes van haar bh onopvallend herschikte en op het scherm van de in haar handpalm verborgen telefoon hoopvol speurde naar binnengekomen berichtjes, onderwijl de schijn ophoudend van buitengewoon goed te luisteren en het al knikkend en glimlachend beleefd eens te zijn met wat het ook was dat de oudere vrouw die haar op dat moment vertrouwelijk toesprak – zucht – stellig beweerde.
She had noticed that the younger woman in the corner of the cramped living room every now and then wriggled a little on the strict hard chair assigned to her, and that during the long dull conversations of the older ladies around her, who fanned themselves in between talking, or wished they had brought something to fan themselves with, she alternately rearranged the straps of her bra inconspicuously and searched hopefully for incoming messages on the screen of the telephone hidden in her palm, all the while keeping the pretense of listening exceptionally well and, nodding and smiling politely, agreeing with whatever it was that the elderly woman who was speaking to her confidentially at the time – sigh – was firmly asserting.
Net buiten Rustig Belgisch Dorp, aan de Grote Baan (ja echt, zo heet hij), is een autowasstraat. Stel je daarbij niet zo’n volautomatische wasstraat voor, maar gewoon een lang dak met daaronder een rij halfopen, door schuttingen afgescheiden hokjes, waarin je zelf je auto wast. De Maakster had net haar auto afgespoten en reed hem naar buiten om het interieur schoon te maken met een stofzuiger.
In het hokje naast haar arriveerde een donkerblauwe BMW, model duur. Het voertuig zag eruit alsof het thuis binnen twee minuten met een stofdoekje schoongemaakt had kunnen worden. Er stapte een koppel twintigers (v/m) uit, die er niet bepaald typisch uitzagen als mensen die een auto gingen wassen. De Maakster, in een oude spijkerbroek en met waterbestendige oude schoenen aan haar voeten stak er nogal sjofel bij af.
De slanke, gespierde man droeg een wijde kaki-broek tot op de grond, waaronder grote sportschoenen in blinkend wit en zilver. Rond zijn borstkas spande een bijna lichtgevend wit shirt en zijn keurig met gel in model gekamde haren werden op hun plaats gehouden door een zonnebril met zilverkleurige glazen. De man was gladgeschoren en het zou De Maakster niet verbaasd hebben als…
Just outside Quiet Belgian Village, on the Big Road (yes really, that’s what it’s called), is a car wash. Now don’t imagine a fully automatic car wash, but simply a long roof with a row of semi-open sheds beneath it, separated by fences, in which you wash your own car. The Maakster had just hosed down her car and drove it outside to clean the interior with a vacuum cleaner.
A dark blue BMW, model expensive, arrived in the shed next to her. The vehicle looked as if it could have been cleaned at home in less than two minutes with a dust cloth. A couple of twenty-somethings (f/m) got out, who didn’t exactly look like people who were about to wash a car. The Maakster, in an old pair of jeans and with water-resistant old shoes on her feet, looked rather shabby in comparison.
The slender, muscular man wore baggy khaki floor-length trousers, and beneath them large trainers in gleaming white and silver. An almost glowing white shirt stretched around his chest, and his neatly gel-styled hair was held in place by silver-lens sunglasses. The man was clean-shaven and it wouldn’t have surprised The Maakster if…
Voor mij
gezichten uit één vorm
Biecht de waarheid op
in de duisternis
ik wil luisteren
opgewonden
wanneer dat te gevaar-
lijk wordt dan ga ik
je
zou verbaasd zijn
maar ik wist
Het al
Een Stiftgedicht wordt gemaakt uit een bestaand stuk tekst (in dit geval een pagina uit een beschadigd oud boek), door woorden voor het gedicht te kiezen en alle andere woorden zwart te maken met een stift.
Het gedicht heeft niets te maken met de originele tekst.
De dichter is beperkt door de woorden die zij toevallig in de tekst vindt.
She wore
water droplets
on
her eyebrows
and
she spoke of
interest in life
realized
at least
in the pur-
suance of
satisfaction
A Blackout Poem is made from an existing piece of text (in this case a page from a damaged old book), by picking words for the poem and blacking out all other words with a marker.
The poem has no relation with the original text.
The poet is limited by the words she happens to find in the text.
Ieder jaar in de periode van begin september tot begin december vormen de leeftijden van mij, mijn broers en mijn geliefde een keurig rijtje.
Dit jaar:
58 – mijn lieve broer P
57 – ik, B
56 – broer A
55 – mijn fantastische echtgenoot M
PBAM!
Every year in the period from the beginning of September to the beginning of December, the ages of me, my brothers and my love form a neat row.
This year:
58 – my dear brother P
57 – me, B
56 – brother A
55 – my wonderful husband M
PBAM!
In de tent
Kamperen in het bos is nooit je favoriete bezigheid geweest, maar je moest mee, want anders kwamen ze een man tekort. Bij wijze van spreken. Je bent immers geen man. In een tent kun je niet doen alsof er muren zijn, en een rits is nooit een deur. Natuurlijk kun je niet echt je oren spitsen, maar je kunt wel heel hard proberen de voorzichtig ingehouden stappen te horen van de man die niet tussen de bomen door sluipt tot aan jullie tent. Je zet je schrap. En dan maar hopen dat hij niet op mannen valt.
In the tent
Camping in the woods has never been your favorite activity, but you had to come, otherwise they would be short of a man. So to speak. After all, you are not a man. In a tent you cannot pretend that there are walls, and a zipper is never a door. Of course you can’t actually prick up your ears, but you can try really hard to hear the carefully restrained steps of the man who doesn’t sneak through the trees towards your tent. You brace yourself. And then just hope he doesn’t have a preference for men.
Foto/Ontwerp: kleurrijk hart, gemaakt van restjes katoenen garen.
Picture/Design: colorful heart, made from cotton yarn scraps.
* Tip: Shop
Tijdens haar dagelijkse wandeling door Rustig Belgisch Dorp vanmorgen, bleef De Maakster abrupt stilstaan toen ze op de oprit naar een huis iets zag liggen glimmen in de zon. Bukkend zag ze dat het een bankpasje was. Het adres op de kaart kwam overeen met dat van het huis waar ze voor stond, dus ze besloot aan te bellen. Er werd niet opengedaan, maar ze zag vanuit haar ooghoek een beweging achter het raam. Ze belde een tweede keer aan en deze keer keek ze direct naar het raam. Daar zag ze nog net iemand wegduiken achter een gordijn. Toen de voordeur ook na een derde keer aanbellen nog steeds niet geopend werd, liep ze over het netjes gemaaide gazon en klopte op het raam. Een oudere vrouw kwam aarzelend tevoorschijn, met rode wangen van de opwinding. De Maakster glimlachte vriendelijk, hield met haar ene hand het bankpasje omhoog en wees er met haar andere hand naar. De oude vrouw sloeg haar handen voor haar mond, werd nog roder, en besloot nu dan toch de voordeur op een kier open te doen. Ze schraapte haar keel en probeerde streng te klinken:
Read More »BG 82 – Het regent pasjes, hallelujaDuring her daily walk through Quiet Belgian Village this morning, The Maakster stopped abruptly when she saw something glistening in the sun in the driveway to a house. Bending down, she saw that it was a bank card. The address on the card matched that of the house she was standing in front of, so she decided to ring the bell. The door didn’t open, but out of the corner of her eye she saw a movement behind the window. She rang the bell a second time and this time looked directly at the window. There she saw someone just ducking behind a curtain. When the front door still didn’t open after ringing a third time, she walked across the neatly mowed lawn and knocked on the window. An elderly woman appeared, hesitantly, cheeks flushed with excitement. The Maakster smiled kindly, held up the bank card with one hand and pointed at it with her other hand. The old woman put her hands over her mouth, got even redder, and finally decided to open the front door just a little bit. She cleared her throat and tried to sound stern:
Read More »BG 82 – It’s raining cards, hallelujahMag ik je iets vragen? Kun je paardrijden? Ging je als kind graag naar school? Kun je programmeren? Kun je breien? Hoeveel spijkerbroeken liggen er in jouw kleerkast? Vind je dat wc-papier met de losse kant naar voren of naar achteren moet hangen? Maakt dat echt wat uit? Wie is jouw favoriete televisiepresentator? Eet je graag bananen?
May I ask you something? Can you ride a horse? Did you enjoy going to school as a child? Can you program? Can you knit? How many jeans lay in your wardrobe? Do you think toilet paper should hang loose side forward or backward? Does that really matter? Who is your favorite television host? Do you like to eat bananas?
Dit Gratis Biebje
staat voor ons huis
sinds 4 augustus.
This Little Free Library
stands in front of our
home since Aug 4.
Marc en ik hebben het samen ontworpen. Marc heeft het gemaakt.
Hij heeft het volledig gebouwd van hergebruikte materialen. Alleen de verf hebben we nieuw gekocht.
We hopen met dit Gratis Biebje de buurt gezelliger te maken en onze liefde voor boeken te delen.
Marc and I designed it together. Marc made it.
He built it entirely from recycled materials. We only bought the paint new.
With this Little Free Library we hope to brighten up the neighborhood and share our love for books.
Ze knipperde tegen het felle daglicht.
De arts kwam haar vertellen dat ze het ongeluk overleefd had. Ze had niets gebroken en mocht morgen al naar huis.
Een kussen blokkeerde opeens haar blikveld.
She blinked in the bright daylight.
The doctor came to tell her that she had survived the accident. She hadn’t broken anything and could go home tomorrow.
A pillow suddenly blocked her view.
Gillen deed ze normaal niet, dus de andere kinderen, die in een kring om haar heen stonden, hadden dat nooit eerder gehoord; maar het werd volgens haar hoog tijd dat de volwassenen in hun brave rijtjeshuizen achter hun pasgemaaide tuintjes aan weerszijden van de straat zich realiseerden dat zij, de jeugd van tegenwoordig, er ook nog waren, dus zette ze zich schrap en liet ze de luidste en langste gil horen die technisch gezien met menselijke stembanden geproduceerd kon worden, waarna ze tevreden vaststelde dat er over de saaie straat een oorverdovende stilte viel.
She didn’t normally shriek, so the other kids, who stood in a circle around her, had never heard that before; but she thought it was about time that the adults in their goody terraced houses behind their freshly mowed little yards on either side of the street realized that they, the youth of today, were still there, so she braced herself and let out the loudest and longest shriek that could technically be produced with human vocal cords, after which she noted with satisfaction that a deafening silence fell over the dull street.
Dit is een waargebeurd verhaal. Het gebeurde zelfs tientallen keren, voordat we onze schoorsteen lieten afdekken met kippengaas.
Beeld je in: er staan drie kauwtjes op de rand van de schoorsteen. Hun zwarte silhouetten steken af tegen de heldere lucht.
Kauw, kauw! Woppa! Daar ga ik!
Oh, shit! Kauw, kauw, kauw! Wat is het hier krap.
Kauw! Ik kan mijn vleugels amper bewegen.
Ik zit bijna klem tussen de bakstenen.
En wie heeft er verdorie het licht uitgedaan? Kauw!
Au, wie gooit er een tak op mijn kop. Kauw, au!
Even wachten ja, het is mijn beurt! Mijn!
Fladderfladderdefladder. Kauw, kauw!
Hoppa, ik glij verder naar beneden.
Mijn vleugels schuren langs de zijkanten.
Fladderdefladder. Wooow!
En nog verder. Oeps, ai, kauw, kauw, kauw! Fladder, fladder.
Pff, bah, al dat roet, pff!
Zeg, wie gooit er die walnoot op mijn kop? Kauw!
This is a true story. It actually happened dozens of times before we had our chimney covered with chicken wire.
Imagine: three jackdaws standing on the edge of the chimney. Their black silhouettes stand out against the clear sky.
Kow, kow! Whoppa! There I go!
Oh shit! Kow, kow, kow! It’s so cramped in here.
Kow! I can barely move my wings.
I’m almost stuck between the bricks.
And who the hell turned out the lights? Kow!
Ouch, who’s throwing a branch on my head. Kow, ouch!
Wait a minute now, it’s my turn! My!
Flapflapperflap. Kow, kow!
Whoops, I slide further down.
My wings rub against the sides.
Flapflapperflapflap. Wooow!
And even further. Oops, ai, kow, kow, kow! Flap, flap.
Pff, bah, all that soot, pff!
Say, who’s tossing that walnut on my head? Kow!
Kauwtjes: ‘Mensen, bedankt voor het buiten weggooien van gebruikte mondmaskers!’
Jackdaws: ‘People, thanks for throwing away used face masks outdoors!’
