Wij mensen vertellen elkaar verhalen.
Sterker nog: onze beschaving is opgebouwd uit het vertellen van verhalen.
Helaas worden de verhalen over wat er allemaal mis is met de wereld constant en enthousiast verteld en gedeeld, terwijl de verhalen over alles wat er mooi is en goed gaat met de wereld veel minder aandacht krijgen.
Omdat we daar blijkbaar minder opgewonden over raken.
We hebben meer aandacht voor dat wat ons boos maakt.
Het resultaat van die ongeremde boosheid is een cultuur waarin mensen geen begrip meer hebben voor de ander, geen gevoel meer hebben voor verleden of context.
Een cultuur waarin groepen mensen zich snel slachtoffer voelen.
Onze verzamelde verhalen, de verschillen tussen ons, in hoe we leven, in wat we beleven, in wat we voelen, lijken ons niet langer samen te brengen tot een boeiende, diverse samenleving. Onze verhalen lijken niet langer onze beschaving samen te smeden, maar deze juist te polariseren.
Onze samenleving lijkt steeds minder te gaan over samen leven.
De sociale media lijken ons steeds minder sociaal te maken.
Ik stel voor dat we weer naar elkaars verhalen gaan luisteren.
Dat we onze lange tenen intrekken, tien tellen nadenken voordat we reageren, en proberen begrip voor elkaar op te brengen.
Dat we ons leven juist door de menselijke diversiteit laten verrijken.
We hóéven niet allemaal hetzelfde te zijn en hetzelfde te voelen of te denken.
We mogen als mens allemaal onszelf zijn.
Natuurlijk met een gezonde dosis respect voor de ander.
We hoeven ons niet gekwetst te voelen omdat een ander mens anders is dan wij, anders leeft dan wij, een andere mening heeft dan wij.
Wat zou de wereld ongelooflijk saai zijn als we allemaal gelijk waren.
We moeten de geschiedenis niet willen herschrijven en die niet met terugwerkende kracht vervalsen, omdat dat nieuwe verhaal ons vandaag beter past.
Van de geschiedenis leren we immers waardevolle lessen.
Met onze verhalen van nu geven we samen het heden en de toekomst vorm.
Ik pleit voor verdraagzaamheid.