In de vroege ochtend was ze vertrokken met het openbaar vervoer, vanuit haar woonplaats in het noorden van Nederland op weg naar het Mediapark in Hilversum, om auditie te doen voor de tv-quiz De Zwakste Schakel.
(Daarin beantwoorden kandidaten om de beurt in een snel tempo vragen die gesteld worden door een zogenaamd strenge presentratrice. Iedere kandidaat kan voordat hem of haar een vraag wordt gesteld op de knop drukken en ‘bank’ roepen om het tot dan toe bij elkaar gespeelde bedrag veilig te stellen. Bij een fout antwoord gaat de teller terug naar nul. Hoe langer de ketting van goed beantwoorde vragen, hoe hoger het te banken bedrag. Aan het einde van elke vragenronde schrijven de kandidaten op en lezen ze voor wie er volgens hen in die ronde de zwakste schakel was. De presentratrice brengt hier en daar een kandidaat op humoristische wijze in verlegenheid en vraagt vervolgens aan een of meerdere van hen waarom ze op diegene gestemd hebben. De bedoeling is dat ze daar een origineel en gevat antwoord op geven. Degene met de meeste stemmen valt af – ‘Met vier stemmen ben jij… De Zwákste Schakel! Daag!’ – en moet vervolgens beschaamd via het midden van de kring het spel verlaten. De volgende ronde wordt dus met een kandidaat minder gespeeld. De twee kandidaten die als laatste overblijven, spelen tegen elkaar om uiteindelijk het opgebouwde geldbedrag te winnen.)
De reis duurde lang en was vermoeiend, maar ze arriveerde op tijd. Nadat ze zich aangemeld had bij de receptie, kreeg ze een stapeltje papieren en een balpen uitgereikt en werd haar de weg gewezen naar een kantine, waar al tientallen mensen, alleen of in groepjes, aan grote ronde tafels zaten. Ze moest allemaal vragen invullen. Vanzelfsprekende, zoals haar persoonsgegevens, maar ook andere, zoals wat haar hobbies waren en wat het meest beschamende moment was dat ze ooit in haar leven meegemaakt had. Ze koos voor een gebeurtenis die wel meegevallen was, omdat ze zich kon voorstellen dat ze er anders in de uitzending mee voor schut gezet zou worden. Ze kreeg een kop thee en at de koekjes op die ze van huis had meegenomen.
Na een uur wachten was het zover: haar naam werd, samen met die van elf anderen, opgeroepen en ze werd verzocht mee te lopen naar een zaaltje dat een beetje als de opnamestudio ingericht was. Er stonden paaltjes met een klein werkblad erop in een halve cirkel opgesteld, zoals de zuilen in het tv-programma, en er stonden wat camera’s op hen gericht, die niets opnamen. De presentatrice was er natuurlijk niet bij, die hield zich niet bezig met zoiets banaals als een voorselectie. De kandidaten vormden een mix van mannen en vrouwen van diverse leeftijden, met verschillende uiterlijken en een keur aan beroepen en opleidingsniveaus.
Ze had gelukkig geen last van zenuwen en deed het erg goed. Een uur lang beantwoordde ze vrijwel al haar vragen goed, en als haar gevraagd werd waarom ze een bepaald iemand had aangeduid als de zwakste schakel van die ronde, gaf ze daarop telkens een gevat antwoord, waarbij de andere kandidaten regelmatig in de lach schoten. Toen ten slotte iedereen om de beurt gevraagd werd wie ze van deze groep de beste speler hadden gevonden, hoorde ze met veel plezier de meerderheid van de kandidaten zeggen dat ze háár de beste vonden.
Kat in het bakkie, of zo leek het tenminste. Maar deze groep was maar één van meerdere groepen die die dag en de dag daarop auditie deden. Toch realiseerde ze zich dat ze een goede kans maakte om mee te mogen doen aan een opname van de quiz voor tv, en dat ze een goede match was voor de presentatrice, die haar niet gemakkelijk zou kunnen intimideren.
Toen de auditie voorbij was, werden ze een voor een bij het verlaten van het zaaltje door een productiemedewerker gevraagd of er nog dingen waren waar het productieteam bij hen rekening mee moest houden. En ja hoor, daar ging ze weer met haar eeuwige openhartigheid. Dat ze niet lang achter elkaar kon staan, vanwege rugpijn, en dat ze op tijd iets zou moeten eten, vanwege diabetes.
Er kwam uiteindelijk geen uitnodiging om aan een opname mee te doen.
Je kunt ook té eerlijk zijn.