Hier vind je alle Nederlandstalige teksten bij elkaar.
Hoe kun je in hemelsnaam in slaap vallen terwijl je schaapjes telt?
Als je niet oplet, raak je de tel kwijt en moet je weer van voren af aan beginnen!
En omdat je die verdomde beesten verzint en ze dus niet hoeft te voederen, zijn ze oneindig in aantal. Bèèh! Bèèh! Bèèh!
Zo val je toch nooit in slaap? Argh!
Bru Taal en haar broers Rekenenen en War zitten op de lagere school.
Ze worden thuis streng opgevoed en hebben geleerd dat ze niet alleen geen grote mond tegen volwassenen mogen opzetten, maar eigenlijk helemaal niet met ze mogen praten. In plaats daarvan moeten ze ergens rustig gaan spelen en de volwassenen niet lastig vallen.
Maar Bru begrijpt niet wat er zo ‘lastig’ is aan een onschuldig gesprekje en waarom ze geen deel mag uitmaken van dezelfde wereld als de volwassenen. Het is toch de bedoeling dat ze er ooit zelf een wordt?
Bru neemt aan dat de leraren op school een uitzondering vormen op de regel. Ze zal toch moeten antwoorden als die haar een vraag stellen. Oh ja, wacht, dat is ook zo, ze mag wel – moet zelfs – antwoorden als een volwassene haar een vraag stelt! Maar ze moet wel goed oppassen wat ze zegt, want niet alles wat er bij haar thuis gebeurt of gezegd wordt is bestemd voor andermans oren.
Voor haar leeftijd voelt ze vrij goed aan wanneer ze een antwoord wel of niet hardop mag uitspreken. Desondanks vindt ze het moeilijk om zoveel van haar gedachten en emoties verborgen te moeten houden.
Het moeilijkst vindt ze dat ze ook moet zwijgen wanneer een volwassene, zoals een leraar op school, iets zegt wat duidelijk niet klopt. Bijvoorbeeld als de leraar een leerling beschuldigt van iets wat ze niet gedaan heeft. Dan wil ze er nog wel eens een onbedoeld maar duidelijk ‘Ja maar…, dat is niet waar!’ uitgooien.
En als de leraar zich dan boos tot haar wendt en, net als haar ouders, zegt dat ze haar mond moet houden, dan loopt haar gezicht soms rood aan en springen er tranen in haar ogen, terwijl ze het niet kan laten om te stellen ‘Ja maar….!’, waarop de leraar haar, net als haar ouders, afkapt en haar een boos ‘Hou je grote mond!’ toewerpt.
‘Ja maar….’ loopt haar verontwaardiging dan toch nog over.
Kijk, ze kunnen haar thuis wel geleerd hebben braaf haar mond te houden, maar soms moet je tóch, of het nu wel of niet mag, moet je tóch iets zeggen, zoals ‘Ja maar dat is niet eerlijk!’
Waarop ook het gezicht van de leraar rood aanloopt, hij naar de deur van het lokaal wijst en, boos speeksel rondspetterend, roept: ‘Bru Taal, ga jij maar op de gang staan!’
‘Eh, ja meester.’
‘Hou je grote bek!’
Zachter: ‘Ja, oké…’
Hij, luider: ‘Hou verdomme je grote bek!’
Ze schaamt zich over het naar de gang gestuurd worden, vooral als ze bedenkt dat het haar ouders ter ore zal komen en ze er thuis nogmaals voor gestraft zal worden. ‘Dat zul je wel dubbel en dwars verdiend hebben!’
Maar dat ‘Hou je grote bek!’ doet haar niets meer. Dat heeft ze al heel haar leven moeten aanhoren. Ze is oud genoeg om te begrijpen dat dat de onmacht van volwassenen is, van haar ouders is.
Haar ouders die geen benul hebben van wat er in haar omgaat en dat ook helemaal niet willen weten. Haar ouders die willen dat ze zwijgt en gehoorzaam is.
Die haar hardhandig willen duwen in een mal waar ze helemaal niet in past.
Bru is eigenlijk helemaal niet brutaal. Ze verdraagt gewoon geen onrechtvaardigheid.
Onze sympathieke buurman J heeft een herriehobby.
Nee, hij scheurt niet rond op een motor met aangepaste knalpijp.
Hij is een recreatieve bladblazer.
In de herfst, als er duizenden natte bladeren rond hun huis liggen, maar ook in de zomer, als er met moeite een enkel verdroogd blaadje te vinden is, leeft hij zich langdurig, enthousiast en luidruchtig uit op het van hot naar her verplaatsen van die dingen met zijn bladblazer.
En wanneer er echt geen blad meer te vinden is, hoeft hij zich nog steeds niet te vervelen, want hij heeft gelukkig een aantal reserve-herriehobbies.
Dan snoeit hij piepkleine haagjes met een grote elektrische heggeschaar, of stofzuigt hij het plastic gras dat naast hun huis op een betonnen ondergrond ligt, of maakt hij met een hogedrukspuit de vloer van hun garage en hun oprit schoon, onder het genot van luide muziek van René Froger.
Als hij uitgeraasd is, slaakt de buurt een zucht van verlichting.
Marc en ik kijken graag naar kwissen op televisie.
Bijvoorbeeld op de Nederlandse tv Twee Voor Twaalf en De Slimste Mens en op de Engelse BBC Eggheads en Mastermind.
En we doen ook graag thuis op de bank mee.
We zijn beiden in heel veel dingen geïnteresseerd, maar hebben helaas niet zo’n goed geheugen. Dus als je ons zou kunnen observeren terwijl we een kwis kijken, zouden we onbedoeld hilarisch overkomen.
Er wordt bijvoorbeeld een vraag gesteld over een bepaald historisch verdrag.
Dan zegt een van ons:
‘Oh ja, eh…, wacht! Daar heb ik vorige week net over gelezen!
Eh…., hoe heet dat nou ook weer?’
Of: ‘Oh ja, daar heb ik eergisteren net een documentaire over gezien!’
Of: ‘Ja, ja, dat heb ik vroeger op school geleerd! Eh…?’
Of: ‘Ik las dit onlangs op het internet! Eh… Toe nou! Ik wéét dit!
Eh… Maar nu even niet…’
Ondertussen is de tijd waarin het antwoord gegeven moest worden alweer verstreken.
En bij een volgende vraag, over …
Hij had heerlijk diep geslapen en knipperde met zijn ogen tegen het felle licht.
Toen hij zich tevreden probeerde om te draaien, bleken zijn polsen vastgebonden.
Verschrikt keek hij in een kwaadaardig gezicht.
De weg door Ajam’s dorpje op de droge hoogvlakte is vrijwel het hele jaar een zacht en kleurrijk tapijt. Letterlijk.
Ajam’s moeder leidt de plaatselijke tapijtwerkplaats, waar tapijten in veel verschillende motieven, kleuren en afmetingen met de hand geweven of geknoopt worden door vrouwen en kinderen.
Haar moeder heeft haar verteld dat sommige van de ingewikkeldste ontwerpen al honderden jaren op dezelfde manier worden gemaakt.
En als ze klaar zijn, dan helpt Ajam mee om de tapijten uit te spreiden op de zanderige weg, zodat hun kleuren kunnen verbleken in de felle zon.
De dorpelingen lopen over de tapijten heen. En ze laten er zelfs hun ezeltjes en geiten overheen lopen. Ajam en haar vriendinnetjes spelen op de tapijten, en de jongens uit het dorp voetballen erop.
En heel af en toe rijdt er een auto of een motor door het dorpje, ook over de kleurrijke tapijten.
Ongeveer eenmaal per week …
Er werd geen AI gebruikt bij het maken van deze Blog.
AI = Artificial Intelligence = Kunstmatige Intelligentie.
(De afkorting KI heeft in het Nederlands al diverse andere betekenissen.)
Alles wat je op deze Blog ziet en leest is door mij gemaakt en is het resultaat van mijn verbeelding, mijn creativiteit, mijn gedachten, mijn gevoelens, mijn intelligentie, mijn kennis, mijn individualiteit, mijn herinneringen, mijn ervaring, mijn opmerkzaamheid, mijn feilbaarheid, mijn taalgevoel, mijn talent, mijn inspanning, mijn haperende concentratie, mijn perfectionisme en mijn doorzettingsvermogen.
Ik heb geen kennisbronnen illegaal gekopieerd, geen copyrights geschonden en geen intellectuele diefstal (plagiaat) gepleegd voor het maken van deze Blog.
Kunstmatige intelligentie daarentegen is niets anders dan supersnelle reproductie en combinatie van andermans data. Data die in veel gevallen onrechtmatig is verkregen.
Intelligentie lijkt mij daar niet het juiste woord voor.
Wat eraan ontbreekt zijn inlevingsvermogen, (diverse niveaus van) bewustzijn, geweten, gevoel, moraal, herinnering, zelfcorrectie, interactie, en alles wat ons mensen verder nog onderscheidt van supersnelle kopieer- en combineersoftware.
Ik vraag mij af: …
Ze hebben hem veranderd,
de stoep voor hun huis.
Ze hebben er een boekenkastje
geplaatst, hun ‘Gratis Biebje’.
Daarmee hebben ze de beleving
van de wandelaars en fietsers op
die stoep voorgoed veranderd.
Voortaan zullen die, of ze willen
of niet, denken aan boeken,
aan lezen, aan zal ik wel of
zal ik niet, aan eigenlijk heb ik
haast, en geen tas mee.
Of aan: …
opeens door gaten
in het frisgroen bladerdak
felle zomerzon
Sommige ouders zijn bang dat seksuele voorlichting op school leidt tot vroegtijdige seks.
Maar ik heb nog nooit ouders ontmoet die bang zijn dat hun kind andere dingen in de praktijk gaat brengen die het op school heeft geleerd.
Ze lijken zich bijvoorbeeld nooit zorgen te maken over dat hun kind Frans gaat spreken als gevolg van Franse les, hen gaat helpen met hun belastingaangifte door wiskunde-les, de wetten van de logica correct gaat toepassen door natuurkunde-les (oeps, sorry mam!), of piano leert spelen door muziekles.
Sterker nog: het feit dat een leraar (bah!) hen uitleg geeft over seks, maakt het voor hen bepaald niet aantrekkelijker en zorgt er eerder voor dat ze het nog wat langer uitstellen.
Terwijl zij de laatste berichtjes op zijn telefoon bekeken, alvorens die te wissen en het apparaat opzij te leggen om het later aan een nichtje of neefje te geven dat er nog geen had – grootvader was immers begraven en had hem zelf niet meer nodig, en ze waren bezig aan de emotioneel zware taak om zo’n zestig jaar aan verzamelde spullen in zijn rommelige bejaardenwoninkje door te nemen en te beslissen wat ze onder elkaar zouden verdelen, wat er naar de kringwinkel zou gaan en wat ze naar het containerpark zouden brengen – zagen ze dat het laatste berichtje dat hij bij leven ontvangen had van zijn kleindochter Maddie was. Het luidde ‘Een fijne dag, opa!’ Ze waren ontroerd. Maddie was pas zes jaar oud, had nog maar net leren lezen en schrijven en was nog maar een maand in het bezit van haar eerste telefoon.
Drie weken later nam Maddie aan het einde van een leuke schooldag afscheid van haar klasgenootjes alvorens naar huis te gaan. Haar vriendje Joris had ze eerst even apart genomen en plechtig ‘Een fijne dag, Joris!’ toegewenst, waarop Joris lachend ‘Bedankt!’ had gezegd; de dag was immers al grotendeels voorbij en ze had er zo ongewoon serieus bij gekeken. Hij keek haar na terwijl ze weghuppelde.
De volgende dag kwam Joris niet op school. …
Bijzonder compliment van diverse mensen in de loop der jaren, voor dingen die zij zelf had (ontworpen en) gemaakt:
‘Zo mooi, wat knap, het lijkt net of het uit de winkel komt!’
Serieus? Je bedoelt dat het eruit ziet als goedkope massa-productie? Bedankt…
Het staat iedereen vrij te geloven wat zij of hij (of drij) wil en het staat ieder ander vrij het daar al dan niet mee eens te zijn.
Het leven kent geen absolute en onveranderlijke waarheden, hoe graag we het ook proberen te vangen in onze verhalen en stellige overtuigingen.
Dat gezegd hebbend, ben ik van mening dat sommige mensen dat van die meerdere levens verkeerd hebben begrepen.
Bij mij gaat het er niet in dat er voor mij na mijn dood andere levens zullen volgen.
Niet als mens en ook niet als een ander levend wezen, zoals een favoriet dier.
En het lijkt me al helemaal zinloos als zo’n volgend leven in het teken staat van straf of beloning voor het huidige.
De houdbaarheid van een levend wezen is eindig.
Ik ben meer van de wetenschap en niet zo van het wensdenken, ook waar het mijn eigen leven betreft. Als ik sterf is het over en uit voor mij, en dat is prima.
Ik voel ook niets voor de pseudo-wetenschap die ons wil doen geloven dat onze ‘ziel’ een tastbaar iets is dat bij het sterven ons lichaam *poef* verlaat en dat, zo’n 300 gram zwaar, vervolgens zijn weg zoekt naar een pasgeboren volgend levend wezen om in voort te leven en er nieuwe lessen in te leren.
Nee, ik denk dat ik, net als alle andere levende wezens …
Als er één ding is dat we met zekerheid kunnen zeggen over het weer, vooral in kleine landen met een gematigd zeeklimaat als Nederland en België, dan is dat dat het onvoorspelbaar is.
Het is dus bewonderenswaardig dat meteorologen, net als andere godheden, veel vertrouwen bij hun volgelingen weten te wekken, hoewel ze het zelden bij het juiste eind hebben met hun voorspellingen.
Je zou verwachten dat hun voortdurende blunders hen hun baan zouden kosten, maar niets is minder waar: ze blijven onverminderd populair.
Zo ook het weerbericht, dat ondanks, of juist dankzij, al zijn missers voor veel mensen een onuitputtelijke bron van gespreksstof blijft.
Daisy, mede namens Leo:
‘Zeg baasje, luister eens!
Bijna iedereen heeft tegenwoordig een pod caas, behalve wij.
Hoe zit dat? Miauw?’
Ze zit aan haar computer en typt in het zoekvenster: ‘google search’
En krijgt als antwoord: [Onbekend.]
‘ik wil google search gebruiken, maar vind het niet meer op mijn pc’
[Maar BeaG, dat is niet nodig, je hebt nu immers SAI Search.]
‘ooookeeeh….’
[Wat wil je weten?]
‘brandweerman’
[We gebruiken het woord brandweerman niet meer, BeaG.]
‘brandweerman!’
[Brandweermensen kunnen zowel mannelijk als vrouwelijk als beide of onzijdig zijn.]
[En met dat aangebouwde slangetje blus je echt geen branden.]
‘wat is goddomme de definitie van een brandweerman?’ …
Mag ik je iets vragen? Wat is de wortel van 81? Heb je ooit op kleine kinderen gepast? Deed je dat graag? Waar ligt bij jou thuis een schaar? Ga je graag naar de kapper? Kun je met losse handen fietsen? Zou je als je ooit in Pisa was de bekende foto nemen? Maak je graag selfies? Post je veel op sociale media sites?
Die keer toen ik op dat feestje was, net twee drankjes had gehaald en me met de glazen ter hoogte van mijn hoofd door de krioelende mensenmassa heen bewoog, terwijl ik dacht ergens in de drukte mijn naam te horen roepen, maar daar niet zeker van was, en ik mijn aandacht erbij moest houden om naar de juiste plek te manoeuvreren, waar een vriendin op me wachtte, zonder te morsen.
Of die keer in de supermarkt, toen ik alles wat ik nodig had in mijn winkelwagentje had verzameld en ik aansloot in de rij voor een van de kassa’s, terwijl ik op mijn horloge keek om te zien of ik nog op tijd zou zijn voor mijn volgende afspraak en vervolgens mijn bankpasje tevoorschijn haalde om mee af te rekenen en dus niet zag dat jij vanuit de rij voor een andere kassa mijn aandacht probeerde te trekken.
Of die keer in de bioscoop, toen ik, net voor de film begon, intens in gesprek was met een goede vriend en we bijna voorovergebogen zaten om elkaar beter te kunnen verstaan, net voor het licht in de zaal uitging en wij door de mensen om ons heen (sssttt!) tot stilte gemaand werden, waarna jij net als iedereen onzichtbaar werd.
Of die keer in het bos, toen ik …
Bijzonder compliment van A. uit een parallel universum:
‘Ik vind je Blog heel mooi, knap gedaan! Maar het is nogal artestiekerig, dus ik begrijp het niet.’
Een ijzingwekkende gil sneed door de koude mistige nacht.
Ze schrok. Wat was dat? Een vrouw? Ze zette het geluid van de tv uit, hield haar adem in en luisterde.
Aanvankelijk hoorde ze niets, maar net toen ze weer moest ademen, klonk het gedempte geluid van wegrennende schoenen door de uitgestorven straat, gevolgd door een geladen stilte.
Wat moest ze doen? Naar buiten gaan om te helpen?
Had er echt iemand hulp nodig, of had ze zich die angstkreet maar verbeeld?
Ze deed de lichten uit in haar woonkamer en atelier. Nu scheen er enkel nog een zwakke strook licht van een straatlantaarn naar binnen, daar waar een van de rolluiken niet meer goed sloot. Ze liep erheen, bukte zich en tuurde door de opening naar buiten.
Op het eerste gezicht was er niets te zien.
Weer hield ze haar adem in om goed te kunnen luisteren.
Even dacht ze een nieuwe gil te horen, maar dat bleek …
Haar broer
Een meisje en haar oma staan aan de kassa in de winkel.
Kassière: ‘Dus je broer is weer opgenomen?’
Meisje: ‘Ja. Spijtig.’
Kassière: ‘Maar hij is er wel aan gewend, hè? Nou ja, ik bedoel, hij is er al vaker geweest.’
‘Hij moet er blijven,’ zegt het meisje, haar smalle schouders optrekkend.
Kassière: ‘Doe de groeten aan je moeder.’
Oma: ‘Zullen we doen.’
Meisje: ‘Hij vindt het niet erg. Nou ja, wel erg, maar hij is het gewend. Hij moet daar blijven.’
Kassière: ‘Dat is jammer. Nou, dag hè!’
‘Daag!’’ huppelt het meisje vrolijk achter haar oma aan.
Ik vermoed dat ik de enige Bea Graansma op de wereld ben.
En ook de enige Bregtje Graansma.
Bregtje is mijn doopnaam. Maar in mijn geboorteland Nederland bestaan er twee soorten officiële voornamen: je doopnaam/doopnamen en je eventuele roepnaam.
Een korte samenvatting van mijn geboorte-aankondiging: ‘Geboren: Bregtje Graansma, we noemen haar Bea’. Zo werd dat opgelost.
In de 43 jaar dat ik in Nederland woonde, heb ik dus altijd de voornaam Bea gebruikt.
Slechts bij hoge uitzondering, alleen in die gevallen waarin ik een uittreksel uit het bevolkingsregister nodig had, moest ik mijn doopnaam gebruiken.
Ik voel me Bea. Maar de naam Bregtje herinnert me wel aan …
Trigger waarschuwing: let op, dit stuk bevat inhoud die mogelijk een heftige reactie veroorzaakt bij lezers die daar gevoelig voor zijn.
Je bent dus gewaarschuwd!
En getriggerd…
Wel potverdomme, godskolere, tyfus!
Maar goed dat ik je daar al voor gewaarschuwd had…
Wat is er trouwens mis met heftige reacties tijdens het lezen?
Overal op de wereld is het aantal spermacellen in mannen in rap tempo aan het verminderen. Dat is, als je even vergeet dat het een teken is dat mannen ook over het algemeen ongezonder worden, goed nieuws!
Onze planeet is tenslotte overbevolkt en daar willen we wat aan doen. Maar we kunnen niet voor god gaan spelen en besluiten wie er wel of niet kinderen mogen krijgen en hoeveel dan.
Dus, hoera, mannen worden massaal minder vruchtbaar!
Met een beetje geluk geeft dat ook een oppepper aan de emancipatie van de vrouw!
Veel vrouwen hebben tenslotte echt wel betere dingen te doen dan zwanger te zijn, kinderen te baren en luiers te verschonen.
En, laten we eerlijk zijn, de meeste vrouwen waren helemaal niet van plán om te trouwen, laat staan de rest van hun leven te delen, met die man die het per ongeluk lukte om hen zwanger te maken.
Belgen worden naar eigen zeggen ‘geboren met een baksteen in hun maag’. Waarmee ze bedoelen dat ze altijd maar aan het bouwen, verbouwen en renoveren zijn. Dat geldt niet alleen voor hun huizen, maar ook voor hun wegen.
Desondanks lukt het de Belgen maar niet om deugdelijke wegen te maken.
Ik kom uit Nederland, waar de wegen veel beter zijn en waar ook nog eens een veilig en uitgebreid fietspadennet is. Dat is waarom veel Belgen die van fietsen of motorrijden houden regelmatig naar Nederland trekken. Als Nederlander valt mij de bedroevende staat van de Belgische wegen derhalve extra op.
Zo wonen wij aan een straat die bedekt is met kinderkopjes of kasseien. Waarschijnlijk is dat bedoeld om het verkeer af te remmen, de maximum snelheid is hier tenslotte 30 km/uur, maar dat helpt niet, want …
Meneer Piet is al op leeftijd en heeft een flinke smak geld op zijn bankrekening staan, waarmee hij een aantal jaren geleden besloot iets nuttigs te gaan doen: hij koopt leegstaande kerken op.
Niet om er een of twee verdiepingen in aan te laten brengen en ze met veel winst door te verkopen als mooie antiekwinkel, bijzonder restaurant of luxe galerie.
Nee, hij koopt ze om te zorgen dat ze beschikbaar zijn voor als de mensen tot inkeer komen en beseffen dat ze ze weer voor hun originele functie nodig hebben…
Hij heeft er inmiddels 12 in zijn bezit en heeft zijn zinnen gezet op nog minstens 16 andere.
Het nieuwe jaar went al. Ik denk niet meer per ongeluk nog in 2022 te leven. Ik heb de rotzooi van het vorige jaar bij het vuilnis gezet en de mooie dingen bewaard. Ik heb waardeloze spullen weggegooid en dat wat ik kan hergebruiken opgeslagen in mijn magazijn vol mogelijkheden. Ik koester het positieve en laat het negatieve achter me (maar eerst leer ik er lessen uit). Net als onvoorstelbaar grote sterrenstelsels en microscopisch kleine atomen blijf ik in beweging, als klein onderdeeltje van het immens grote en soms ook intiem kleine geheel, zolang ik nog wat tijd, kracht en energie over heb. Ondanks voortschrijdende slijtage, hoop ik nog wat meer jaarwisselingen mee te mogen maken. Samen met de uitgebreide, overweldigend mooie, geheimzinnige, unieke, en soms beklemmend zware wereld om me heen en in me – schop ik aan tegen, zet ik mijn tanden in, bedenk ik, creëer ik, sla ik mijn armen om, en bemin ik voorzichtig het jaar 2023.
In de vroege ochtend was ze vertrokken met het openbaar vervoer, vanuit haar woonplaats in het noorden van Nederland op weg naar het Mediapark in Hilversum, om auditie te doen voor de tv-quiz De Zwakste Schakel.
(Daarin beantwoorden kandidaten om de beurt in een snel tempo vragen die gesteld worden door een zogenaamd strenge presentratrice. Iedere kandidaat kan voordat hem of haar een vraag wordt gesteld op de knop drukken en ‘bank’ roepen om het tot dan toe bij elkaar gespeelde bedrag veilig te stellen. Bij een fout antwoord gaat de teller terug naar nul. Hoe langer de ketting van goed beantwoorde vragen, hoe hoger het te banken bedrag. Aan het einde van elke vragenronde schrijven de kandidaten op en lezen ze voor wie er volgens hen in die ronde de zwakste schakel was. De presentratrice brengt hier en daar een kandidaat op humoristische wijze in verlegenheid en vraagt vervolgens aan een of meerdere van hen waarom ze op diegene gestemd hebben. De bedoeling is dat ze daar een origineel en gevat antwoord op geven. Degene met de meeste stemmen valt af – ‘Met vier stemmen ben jij… De Zwákste Schakel! Daag!’ – en moet vervolgens beschaamd via het midden van de kring het spel verlaten. De volgende ronde wordt dus met een kandidaat minder gespeeld. De twee kandidaten die als laatste overblijven, spelen tegen elkaar om uiteindelijk het opgebouwde geldbedrag te winnen.)
De reis duurde lang en was vermoeiend, maar ze arriveerde op tijd. Nadat ze zich aangemeld had bij de receptie, kreeg ze een stapeltje papieren en een balpen uitgereikt en werd haar de weg gewezen naar een kantine, waar al tientallen mensen, alleen of in groepjes, aan grote ronde tafels zaten. Ze moest allemaal vragen invullen…
de geur van winter
van tussen de bladzijden
en leder, het boek
Zij is een LETTERTYPE: ze houdt van lezen en van schrijven.