BG 142

BG 142 – Zinvol

Ze had haar zinnen erop gezet en was niet van het idee af te brengen, ze zou en moest ze kopen, ook al moest ze er eerst nog maanden voor sparen, en ik begreep het maar niet, en zij begreep mij dan weer niet, bozig, en ik begreep niet waarom ze zichzelf bewust gehandicapt wou maken, zich kwetsbaar wou maken, waarom ze zich zo wou beperken dat ze niet meer snel weg kon komen als dat nodig mocht zijn, waarom ze ervoor zou kiezen om niet meer te kunnen lopen of staan zonder te wankelen en zonder pijn, en zij vond dat grote onzin, waarom ze voortaan alleen nog aan de arm van iemand anders, waarschijnlijk van een knappe man, over oneffen straatstenen zou willen lopen, wat haar een goed idee leek, en waarom ze vond dat ze veel aantrekkelijker zou zijn als ze haar lichaam in een onnatuurlijke houding dwong, maar ze vond dat dat wel meeviel; en waarom ze toch zo nodig tien centimeter groter wou lijken, want wat was er nou eigenlijk mis met haar eigen lengte en houding, ze vond zichzelf te klein en te onopgemerkt; en ik begreep maar niet waar ze dat ongemak en die pijn voor over had, waarom ze voortaan na het uitgaan vloekend die dingen in een hoek zou smijten en keer op keer haar nieuwste blaren en wonden zou verzorgen, maar zij vond dat belachelijk want sterk overdreven; en ik begreep maar niet waarom ze zoveel geld wilde uitgeven aan dingen die slecht waren voor haar lichaam: voor haar voeten, haar gewrichten, haar ruggenwervels en nekwervels; omdat ze zo mooi waren, beweerde ze; en ik begreep maar niet waarom ze dacht dat ze alle aandacht waar ze naar smachtte zou krijgen, en dat vond ze een gemene steek onder water, als ze voortaan haar voeten zou persen in veel te dure schoenen met torenhoge naaldhakken; en wat daar dan toch mis mee was, vroeg ze, en waar ik me toch mee bemoeide, vroeg ze bozer, en ik vroeg haar wat er dan toch mis was met gewoon zonder fratsen en zonder pijn te kunnen lopen, en wat er mis was met comfortabel in je eigen lijf zitten en met mensen, mannen, zonder onnodige kwetsbaarheid en onderdanigheid, maar juist sterk en trots tegemoet te treden; maar ik denk dat ze me al niet meer hoorde.

BG 142 – Sentence

She had her mind set on it and she couldn’t help but think she would and had to buy them, even if she had to first save up for it for months, and I just didn’t understand, and then she didn’t understand me in return, in an angry way, and I couldn’t understand why she wanted to make herself disabled deliberately, wanted to make herself vulnerable, why she wanted to limit herself so that she couldn’t get away quickly if she had to, why she would choose to not be able to walk or stand without staggering and without pain, and she thought that was utter nonsense, why from now on she would only want to walk on uneven paving stones holding onto the arm of someone else, probably a handsome man, which seemed like a good idea to her, and why she felt that she would be much more attractive if she forced her body into an unnatural position, but she thought it was not that bad; and why on earth she wanted to appear four inches taller, because what was wrong with her own height and posture, she thought herself too small and too unnoticed; and I simply couldn’t understand why she was willing to deal with that discomfort and pain, why she would from now on after going out throw those things into a corner, cursing and tending to her latest blisters and wounds over and over again, but she thought that was ridiculous because greatly exaggerated; and I just couldn’t understand why she was willing to spend so much money on things that were bad for her body: for her feet, her joints, her back vertebrae and neck vertebrae; because they were so beautiful, she claimed; and I just couldn’t understand why she thought she would get all the attention she craved, and she thought that was a stab in the back, if from now on she were to squeeze her feet into overpriced shoes with sky-high stiletto heels; and what on earth was wrong with that, she asked, and why I was bothering with it, she asked angrier, and I asked her what on earth was wrong with just being able to walk without pose and pain, and what was wrong with feeling comfortable in your own body and with facing people, men, without unnecessary vulnerability and submission, to face them strongly and proudly instead; but I guess she didn’t hear me anymore.