BG 193

BG 193 – Bru Taal

Bru Taal en haar broers Rekenenen en War zitten op de lagere school.
Ze worden thuis streng opgevoed en hebben geleerd dat ze niet alleen geen grote mond tegen volwassenen mogen opzetten, maar eigenlijk helemaal niet met ze mogen praten. In plaats daarvan moeten ze ergens rustig gaan spelen en de volwassenen niet lastig vallen.
Maar Bru begrijpt niet wat er zo ‘lastig’ is aan een onschuldig gesprekje en waarom ze geen deel mag uitmaken van dezelfde wereld als de volwassenen. Het is toch de bedoeling dat ze er ooit zelf een wordt?

Bru neemt aan dat de leraren op school een uitzondering vormen op de regel. Ze zal toch moeten antwoorden als die haar een vraag stellen. Oh ja, wacht, dat is ook zo, ze mag wel – moet zelfs – antwoorden als een volwassene haar een vraag stelt! Maar ze moet wel goed oppassen wat ze zegt, want niet alles wat er bij haar thuis gebeurt of gezegd wordt is bestemd voor andermans oren.

Voor haar leeftijd voelt ze vrij goed aan wanneer ze een antwoord wel of niet hardop mag uitspreken. Desondanks vindt ze het moeilijk om zoveel van haar gedachten en emoties verborgen te moeten houden.
Het moeilijkst vindt ze dat ze ook moet zwijgen wanneer een volwassene, zoals een leraar op school, iets zegt wat duidelijk niet klopt. Bijvoorbeeld als de leraar een leerling beschuldigt van iets wat ze niet gedaan heeft. Dan wil ze er nog wel eens een onbedoeld maar duidelijk ‘Ja maar…, dat is niet waar!’ uitgooien.

En als de leraar zich dan boos tot haar wendt en, net als haar ouders, zegt dat ze haar mond moet houden, dan loopt haar gezicht soms rood aan en springen er tranen in haar ogen, terwijl ze het niet kan laten om te stellen ‘Ja maar….!’, waarop de leraar haar, net als haar ouders, afkapt en haar een boos ‘Hou je grote mond!’ toewerpt.
‘Ja maar….’ loopt haar verontwaardiging dan toch nog over.
Kijk, ze kunnen haar thuis wel geleerd hebben braaf haar mond te houden, maar soms moet je tóch, of het nu wel of niet mag, moet je tóch iets zeggen, zoals ‘Ja maar dat is niet eerlijk!’

Waarop ook het gezicht van de leraar rood aanloopt, hij naar de deur van het lokaal wijst en, boos speeksel rondspetterend, roept: ‘Bru Taal, ga jij maar op de gang staan!’
‘Eh, ja meester.’
‘Hou je grote bek!’
Zachter: ‘Ja, oké…’
Hij, luider: ‘Hou verdomme je grote bek!’
Ze schaamt zich over het naar de gang gestuurd worden, vooral als ze bedenkt dat het haar ouders ter ore zal komen en ze er thuis nogmaals voor gestraft zal worden. ‘Dat zul je wel dubbel en dwars verdiend hebben!’
Maar dat ‘Hou je grote bek!’ doet haar niets meer. Dat heeft ze al heel haar leven moeten aanhoren. Ze is oud genoeg om te begrijpen dat dat de onmacht van volwassenen is, van haar ouders is.
Haar ouders die geen benul hebben van wat er in haar omgaat en dat ook helemaal niet willen weten. Haar ouders die willen dat ze zwijgt en gehoorzaam is.
Die haar hardhandig willen duwen in een mal waar ze helemaal niet in past.

Bru is eigenlijk helemaal niet brutaal. Ze verdraagt gewoon geen onrechtvaardigheid.

BG 193 – Auda Cious

Auda Cious and her brothers Cons and Injudi are attending primary school.
They are being raised strictly at home and have learned that they not only should not put up a big mouth against adults, but they shouldn’t talk to them at all. Instead, they’re supposed to go play quietly somewhere and not bother the adults.
But Auda doesn’t understand what’s so ‘bothersome’ about a harmless conversation and why she can’t be a part of the same world as the adults. After all, she’s supposed to become one herself someday, right?

Auda assumes that the teachers at school are an exception to this rule. She’ll have to answer if they ask her a question. Oh wait, but that’s right, she can – actually, she must – answer if an adult asks her a question! But she has to be careful with what she says because not everything that happens or is said at her home is meant for other people’s ears.

For her age, she has a pretty good sense of when she can or cannot speak an answer aloud. Nevertheless, she finds it difficult to keep so many of her thoughts and emotions hidden.
The hardest part is that she must also remain silent when an adult, like a teacher at school, says something that is clearly not true. For example, when the teacher accuses a student of something she didn’t do. Then she sometimes can’t help but blurt out an unintentional but clear ‘Yes, but…, that’s not true!’

And when the teacher turns to her in anger and tells her, just like her parents, to keep her mouth shut, then sometimes her face turns red and tears well up in her eyes, as she can’t help but state, ‘Yes, but…!’, whereupon the teacher cuts her off, just like her parents, and gives her an angry ‘Shut your big mouth!’
‘Yes, but….’ her indignation still spills over.
Look, they may have taught her at home to keep her mouth shut, but sometimes you still have to, whether it’s allowed or not, you still have to say something, like ‘Yes, but that’s not fair!’

To which the teacher’s face turns red as well, pointing to the classroom door and angrily shouting, specks of spit flying: ‘Auda Cious, go stand in the hallway!’
‘Um, yes, sir.’
‘Shut your big mouth!’
Softer: ‘Yes, okay…’
He, louder: ‘Shut your damn mouth!’
She feels ashamed of being sent to the hallway, especially when she thinks about how her parents will find out and she’ll be punished again at home. ‘You must have thoroughly deserved that!’
But that ‘shut your big mouth’ doesn’t affect her anymore. She’s had to listen to that her whole life. She’s old enough to understand that it’s the helplessness of adults, of her parents.
Her parents who have no idea about what’s going on inside her and don’t even want to know. Her parents who want her to stay silent and obedient.
Who want to forcefully mold her into a shape she doesn’t fit into at all.

Auda isn’t actually audacious at all. She just can’t stand injustice.