why would we wonder
while whole worlds with wings
wrestle whoever, whatever, whenever
wholeheartedly willing wonderment
witty window-ledges wither with
words written where wildlife wanes
what will withdrawal waste
when wild winds want womanhood
women whose wisecrack wisdom
wills wonderful well-aimed worlds
within wintertime wondrous walls
while wilderness wantingly waits
wagging weightlessness
jawel ja, juist ja, jij joh
jouw just-in-time justifiëren
je juichende junior joyrijden
je joviale jaszak, je junkmail
jouw jeukerige, jaknikkende janboel
je jawoord, jouw joggingbroek, jullie juwelen
je jachtstoet, jachthaven, je jazzy jubeltenen
jijzelf, jij jengelt je jaaropgave
jullie jeugdige junkfood – jemig – jetlag
je juistheid, je jeugdwelzijnsbeleid
jullie juridische jaarafsluiting
je jugenstil jubileumnummer
jouw jeukende juxtapositie
jawel ja, juist ja
je juichend jukbeen
grootte 5×15 cm
originele tekeningen getekend met een fineliner
size 2×6 inch
original drawings drawn with a fineliner
Je hebt deze tekeningen waarschijnlijk al eerder gezien op mijn Blog,
maar nu heb ik ze verkleind en verzameld op een boekenlegger.
You’ve probably seen these drawings before on my Blog,
but now I’ve reduced them and collected them on a bookmark.
Het politieke debat was ooit een – strijdbare – uitwisseling van standpunten en argumenten om als volksvertegenwoordigers tot een overeenstemming te komen in het belang van het volk. Tegenwoordig lijkt het vooral een podium voor megalomane narcisten (spiegelbeeldliefhebbers met grootheidswaanzin) om zichzelf te presenteren aan hun achterban.
Populisten zijn mensen die je manipuleren (je bang maken en geruststellen) in hun eigen belang en ten bate van hun eigen populariteit, door middel van leugens. Gelukkig eindigt een democratie niet zodra populistische leiders onwaarheden vertellen. Het grootste deel van de politiek en de journalistiek blijft gewoon doen wat het moet doen en blijft weerwoord bieden. Dat geeft ook het volk de gelegenheid door schaamteloze onjuistheden heen te prikken.
Het is niet uit kwaadaardigheid dat mensen (vooral online) opgesloten raken in een bekrompen groepsbubbel van complotbedenkers en -verspreiders, maar eerder uit domheid, verwardheid en angst, nu we als mens geconfronteerd worden met steeds snellere veranderingen in onze maatschappij, en met grote en soms beangstigende wereldwijde uitdagingen, zoals vernietiging van de natuur, klimaatverandering, mondialisering en verregaande automatisering. Ontkenning van de werkelijkheid (je kop in het zand steken) en het terugverlangen naar een geromantiseerd verleden lijken dan aantrekkelijke opties. En de moderne technologie stimuleert de groei en instandhouding van zulke virtuele bubbels.
Willen we meer vooruitgang boeken in de politiek, en de problemen die op ons pad komen efficiënt en daadkrachtig aanpakken, dan zullen we die bubbels moeten doorprikken. Ook zullen we het aantal politieke partijen naar een werkbaar minimum terug moeten brengen, en weer open moeten staan voor de standpunten en argumenten van de ander. De ander die anders denkt en leeft dan wij, maar daarom nog niet onze ‘tegenstander’ is. Het politieke debat moet weer gericht zijn op het bereiken van overeenstemming in het belang van het volk. Niet het eigenbelang van de politieke leiders, maar de aanpak van de meest urgente problemen moet weer het hoogst op de agenda komen te staan.
Gebruik je verstand en laat je geen onzin wijsmaken, hoe aantrekkelijk en troostend die soms ook klinkt, zoals: ‘de opwarming van de Aarde is een verzinsel van onze tegenstanders’. Bedenk in plaats daarvan wat jij kunt doen als stapje op weg in de goede richting. Want als alle mensen zulke stapjes zetten, kunnen we samen veel bereiken. Veel meer dan politici die uit hun nek bazelen.
The political debate was once a – combative – exchange of points of view and arguments of representatives of the people in order to reach agreement in the interests of the people. Nowadays it seems to be a stage for megalomaniac narcissists to present themselves to their followers.
Populists are people who manipulate you (frighten and reassure you) for their own sake and for their own popularity, through lies. Fortunately, democracy doesn’t end when populist leaders tell untruths. Most of the politicians and journalists just keep doing what they are supposed to do and keep refuting. This also gives the people the opportunity to pierce through shameless inaccuracies.
It is not out of malice that people (especially online) get trapped in a narrow-minded group bubble of conspiracy theorists and propagators, but rather out of stupidity, confusion and fear, as we as humans are confronted with accelerating changes in our society, and with large and sometimes frightening global challenges, such as the destruction of nature, climate change, globalization and far-reaching automation. Denial of reality (burying your head in the sand) and longing for a romanticized past then seem attractive options. And modern technology is driving the growth and maintenance of such virtual bubbles.
If we want to make more progress in politics and tackle the problems that come our way efficiently and decisively, we will have to burst those bubbles. We will also have to reduce the number of political parties to a workable minimum and open up again to the views and arguments of the other. The other who thinks and lives differently than we do, but is therefore not our ‘adversary’. The political debate must again focus on reaching agreement in the interest of the people. Not the self-interest of the political leaders, but tackling the most urgent problems must once again be top of the agenda.
Use your common sense and don’t believe nonsense, however appealing and comforting it may sound at times, such as: ‘Global warming is a fabrication of our adversaries’. Instead, think about what you can do as a step in the right direction. Because if all people take such steps, we can achieve a lot together. Much more than politicians talking out of their necks.
Lang geleden, in de jaren zestig, toen ik op de kleuterschool zat, leerden wij een liedje dat ik nog iedere herfst vaak geluidloos neurie. Het gaat als volgt:
‘Herfst, herfst, wat heb je te koop?’
Rare vraag toch? Dus ook toen al waren we overdreven bezig met commercie.
‘Honderdduizend blaadren op een hoop.’
Honderdduizend was synoniem voor ‘veel’. Heeeeel veeeeel bladeren op een hoop. Of eigenlijk op meerdere hopen. Hopen die niet lang bleven liggen, want, zo gaat het verder:
‘Zakken vol met wind.’
Zakken vol met wind? Zákken vol met wind? Het lijkt me dat de schrijver van de tekst hier echt de kluts kwijt was. Die bladeren, die deed je soms in zakken om ze af te voeren, maar de wind, die zat toch niet in zakken? Of de liedjesschrijver nu vuilniszakken of onze jas- of broekzakken bedoelde, er zat geen wind in.
De wind woei vrij om ons heen, blies ons bijna ondersteboven, bulderde ‘s nachts om ons huis, husselde onze haren door elkaar, liet onze ogen tranen en onze neuzen lopen. Maar wind in zakken? Ik denk het niet.
Dus: ‘Zakken vol met wind. Ja mijn kind.’
Nou liedjesschrijver, ik weet niet wie jij was, maar je was beslist niet mijn vader of moeder.
‘k hoop maar dat jij dat wel aardig vindt.’
En natuurlijk vonden wij kinderen dat ‘wel aardig’. We vonden het fantastisch!
De herfst met zijn omstuimige wind en regen, met zijn indrukwekkende donkere wolken die hoog door de lucht joegen, met al die prachtige stervende bladeren die uit de bomen werden geblazen en andere opwindende hobbymaterialen die op de grond vielen: eikels, beukenootjes en kastanjes.
We droogden de mooiste gevallen bladeren tussen oude kranten, met zware boeken erop. Bij ons thuis – mijn ouders lazen geen boeken – gingen er oude telefoongidsen op, die waren ook zwaar.
We leerden heel veel liedjes in mijn eerste jaren op school, waarvan sommige, zoals deze dus, voor altijd in mijn geheugen gegrift staan.
Nog één keer dan:
‘Herfst, herfst, wat heb je te koop?
Honderdduizend blaadren op een hoop.
Zakken vol met wind, ja mijn kind,
‘k hoop maar dat jij dat wel aardig vindt.’
Way back in the 1960s, when I was in kindergarten (in The Netherlands), we learned a song that I still hum silently every fall. It goes like this:
‘Autumn, autumn, what do you have for sale?’
Weird question right? So even back then we were preoccupied with commerce.
‘A hundred thousand leaves in a heap.’
One hundred thousand was synonymous with ‘many’. Looooots of leaves in a heap. Or actually several heaps. Heaps that didn’t last long, because, so it goes on:
‘Bags full of wind.’
Bags full of wind? Bágs full of wind? It seems to me that the writer of the text really lost it here. You sometimes bagged those leaves to carry them away, but the wind wasn’t bagged, was it? Whether the songwriter meant garbage bags or the pockets of our jackets or trousers, there was no wind in it.
The wind blew freely around us, almost blew us upside down, roared around our house at night, tousled our hair, made our eyes water and our noses run. But wind in bags? I don’t think so.
So: ‘Bags full of wind. Yes my child.’
Well songwriter, I don’t know who you were, but you certainly weren’t my father or mother.
‘I hope you like that.’
And of course we kids ‘liked that’. We thought it was fantastic!
Autumn with its tumultuous wind and rain, with its impressive dark clouds flying high in the sky, with all those beautiful dying leaves being blown from the trees and other exciting hobby materials falling to the ground: acorns, beechnuts and chestnuts.
We dried the most beautiful fallen leaves between old newspapers, with heavy books on them. At our house – my parents didn’t read books – old telephone books were used, they were heavy too.
We learned a lot of songs in my early years in school, some of which, like this one, will be etched in my memory forever.
One more time then (in Dutch):
‘Herfst, herfst, wat heb je te koop?
Honderdduizend blaadren op een hoop.
Zakken vol met wind, ja mijn kind,
‘k hoop maar dat jij dat wel aardig vindt.’
Translated:
‘Autumn, autumn, what do you have for sale?
One hundred thousand leaves in a heap.
Bags full of wind, yes my child,
I hope you like that.’
Regen,
donkere luchten,
donderslagen en bliksemschichten,
woest vallende kleurrijke bladeren.
Herfst!
Rain,
dark skies,
thunder and lightning,
ferociously falling colorful leaves.
Autumn!
Twee treden
Hij brak bijna zijn nek toen hij ‘s avonds laat op het houten opstapje voor de boekenkast op de tenen van één voet reikte naar een dik oud boek op de bovenste plank. Toen hij zijn evenwicht hervonden had en weer stevig op het trapje stond, sloeg hij het boek op een willekeurige plaats open. Vreemd genoeg voelde het of de opengeslagen pagina de hele avond al aan hem had geroepen. De tekst beschreef een oudere man die opgewonden in een antiek boek bladerde en er bijzonder waardevolle informatie in ontdekte, vlak voordat hij een dodelijke val maakte.
Two steps
He nearly broke his neck when late at night on the small wooden stairs in front of the bookcase on his right tiptoes he reached for a thick old book on the top shelf. When he had regained his balance and stood firmly on the steps again, he opened the book in a random place. Strangely enough, it felt as if the open page had been calling to him all evening. The text described an elderly man who excitedly leafed through an antique book and discovered very valuable information in it, just before he made a fatal fall.
Mag ik je iets vragen? Kun je zeggen hoeveel kanten een kamer heeft? Heb je de binnen- en buitenkant meegeteld? Draag je een trouwring? Zo niet, zou je een trouwring willen dragen? Vind je kikkers leuk of walgelijk? Kun je schaken? Beoefen je een teamsport? Eet je graag broccoli? Zou je graag broccoli eten als het oranje was?
May I ask you something? Can you tell how many sides a room has? Have you counted the inside and outside? Do you wear a wedding ring? If not, would you like to wear a wedding ring? Do you like frogs or do you think they are disgusting? Can you play chess? Do you practice a team sport? Do you like to eat broccoli? Would you like to eat broccoli if it was orange?
Gevonden Woorden boekenleggers (collages van uitgeknipte woorden).
De woorden vormen samen geen verhaal, al kun je ze wel proberen te combineren.
Maat: 5×15 cm (met witte rand).
Found Words bookmarks (collages of cut out words).
Don’t worry if you don’t understand Dutch, the words together don’t make a story.
Size: 2×6 inch (with white border).
Ze had haar zinnen erop gezet en was niet van het idee af te brengen, ze zou en moest ze kopen, ook al moest ze er eerst nog maanden voor sparen, en ik begreep het maar niet, en zij begreep mij dan weer niet, bozig, en ik begreep niet waarom ze zichzelf bewust gehandicapt wou maken, zich kwetsbaar wou maken, waarom ze zich zo wou beperken dat ze niet meer snel weg kon komen als dat nodig mocht zijn, waarom ze ervoor zou kiezen om niet meer te kunnen lopen of staan zonder te wankelen en zonder pijn, en zij vond dat grote onzin, waarom ze voortaan alleen nog aan de arm van iemand anders, waarschijnlijk van een knappe man, over oneffen straatstenen zou willen lopen, wat haar een goed idee leek, en waarom ze vond dat ze veel aantrekkelijker zou zijn als ze haar lichaam in een onnatuurlijke houding dwong, maar ze vond dat dat wel meeviel; en waarom ze toch zo nodig tien centimeter groter wou lijken, want wat was er nou eigenlijk mis met haar eigen lengte en houding, ze vond zichzelf te klein en te onopgemerkt; en ik begreep maar niet waar ze dat ongemak en die pijn voor over had, waarom ze voortaan na het uitgaan vloekend die dingen in een hoek zou smijten en keer op keer haar nieuwste blaren en wonden zou verzorgen, maar zij vond dat belachelijk want sterk overdreven; en ik begreep maar niet waarom ze zoveel geld wilde uitgeven aan dingen die slecht waren voor haar lichaam: voor haar voeten, haar gewrichten, haar ruggenwervels en nekwervels; omdat ze zo mooi waren, beweerde ze; en ik begreep maar niet waarom ze dacht dat ze alle aandacht waar ze naar smachtte zou krijgen, en dat vond ze een gemene steek onder water, als ze voortaan haar voeten zou persen in veel te dure schoenen met torenhoge naaldhakken; en wat daar dan toch mis mee was, vroeg ze, en waar ik me toch mee bemoeide, vroeg ze bozer, en ik vroeg haar wat er dan toch mis was met gewoon zonder fratsen en zonder pijn te kunnen lopen, en wat er mis was met comfortabel in je eigen lijf zitten en met mensen, mannen, zonder onnodige kwetsbaarheid en onderdanigheid, maar juist sterk en trots tegemoet te treden; maar ik denk dat ze me al niet meer hoorde.
She had her mind set on it and she couldn’t help but think she would and had to buy them, even if she had to first save up for it for months, and I just didn’t understand, and then she didn’t understand me in return, in an angry way, and I couldn’t understand why she wanted to make herself disabled deliberately, wanted to make herself vulnerable, why she wanted to limit herself so that she couldn’t get away quickly if she had to, why she would choose to not be able to walk or stand without staggering and without pain, and she thought that was utter nonsense, why from now on she would only want to walk on uneven paving stones holding onto the arm of someone else, probably a handsome man, which seemed like a good idea to her, and why she felt that she would be much more attractive if she forced her body into an unnatural position, but she thought it was not that bad; and why on earth she wanted to appear four inches taller, because what was wrong with her own height and posture, she thought herself too small and too unnoticed; and I simply couldn’t understand why she was willing to deal with that discomfort and pain, why she would from now on after going out throw those things into a corner, cursing and tending to her latest blisters and wounds over and over again, but she thought that was ridiculous because greatly exaggerated; and I just couldn’t understand why she was willing to spend so much money on things that were bad for her body: for her feet, her joints, her back vertebrae and neck vertebrae; because they were so beautiful, she claimed; and I just couldn’t understand why she thought she would get all the attention she craved, and she thought that was a stab in the back, if from now on she were to squeeze her feet into overpriced shoes with sky-high stiletto heels; and what on earth was wrong with that, she asked, and why I was bothering with it, she asked angrier, and I asked her what on earth was wrong with just being able to walk without pose and pain, and what was wrong with feeling comfortable in your own body and with facing people, men, without unnecessary vulnerability and submission, to face them strongly and proudly instead; but I guess she didn’t hear me anymore.
‘Niet te hoog op die schommel!’ riep een onbekende mannenstem achter haar. Maar ze trok zich er niets van aan. De constructie kraakte af en toe, maar kon haar bijna volwassen lichaam prima dragen. Met haar handen stevig om de ruwe touwen, zittend op het gladgesleten eiken plankje, zwaaide ze haar benen recht naar voren en hangend in de touwen met de wind door haar haren ging ze alsmaar hoger en hoger.
Op het hoogste punt had ze even het gevoel dat haar ingewanden een sprongetje maakten, daarna zwaaide ze achteruit weer naar beneden. Voorbij het laagste punt trok ze haar voeten omhoog richting het plankje. Hoog achteraan hing ze een fractie van een seconde stil voordat ze met nog meer vaart en gestrekte benen trekkend aan de touwen weer naar voren zoefde.
Alsmaar hoger en hoger ging ze. Ze had het gevoel dat ze vloog, dat ze vrijkwam van de grond, van dit speelplein, van haar oude buurt, van haar bekrompen thuis.
Woehoe! Hoger en hoger! Naar voren – strekken, naar achteren – vouwen.
Strekken – vouwen, strekken – vouwen, strekken – vouwen.
Ze kon al over de bomen in de verte kijken en er miniatuurhuisjes zien staan en kleine autootjes en mensjes zien bewegen.
Een gevoel van ultieme vrijheid overspoelde haar.
‘Niet zo hoog op die schommel!’, riep diezelfde mannenstem achter haar. Oh nee? …
“Not too high on that swing!” shouted an unfamiliar male voice behind her. But she didn’t care. The construction creaked every now and then, but it was able to support her almost mature body just fine. With her hands tightly wrapped around the rough ropes, sitting on the smooth-worn oak plank, she swung her legs straight forward and hanging in the ropes with the wind through her hair she went higher and higher.
At the highest point she felt for a moment like her intestines made a little jump, then she swung back down again. Past the lowest point she pulled her feet up toward the plank. High up at the back she hang motionless for a split second before whizzing forward again with even more speed and stretched legs, pulling on the ropes.
She went higher and higher. She felt like she was flying, like she was being released from the ground, from this playground, from her old neighborhood, from her narrow minded home.
Woohoo! Higher and higher! Forward – stretch, backward – fold.
Stretch – fold, stretch – fold, stretch – fold.
She could already look over the trees in the distance and see miniature houses and tiny cars and tiny people moving.
A sense of ultimate freedom washed over her.
“Not so high on that swing!” the same male voice called from behind her. Oh no? …
hoofd in telefoon
nog net op tijd ontweken:
homo appicus
head absorbed in phone
luckily just avoided:
homo appicus
5×15 cm (met witte rand)
getekend met een 0.5 mm fineliner
2×6 inch (with white border)
drawn with a 0.5 mm fineliner
Vergelijk jezelf met wie je gisteren was, niet met wie iemand anders vandaag is. Jij bent die ander niet. Die ander volgt niet hetzelfde pad als jij en neemt niet dezelfde afslagen. Maak je eigen keuzes. Keuzes die jou brengen naar waar jij heen wilt, of wegbrengen van waar jij niet langer wilt zijn. Vergelijk jezelf met wie je gisteren was en kijk of je vandaag op de goede weg bent. Jouw goede weg.
Compare yourself to who you were yesterday, not to who someone else is today. You are not that other person. That other person does not follow the same path as you and does not take the same turns. Make your own choices. Choices that will take you where you want to go, or take you away from where you no longer want to be. Compare yourself to who you were yesterday and see if you are on the right path today. Your right path.
zie ze gaan
tussen de huizen
kantoren, flatgebouwen, hoogbouw
over asfalt, langs beton
gejaagd, gehaast, gestrest
constant omgeven door
lawaai, licht, drukte
verkeer, commercie
files, luchtvervuiling
hun blik en aandacht op
hun elektronica
zich amper nog bewust van
hun eigen innerlijk, laat staan
van de natuur, van het
wonder van het universum
dat hen omringt
van het leven zelf …
look at them go
between the houses
offices, apartment buildings, high-rises
over asphalt, along concrete
hurried, rushed, stressed
constantly surrounded by
noise, light, bustle
traffic, commerce
traffic jams, air pollution
their gaze and attention on
their electronics
barely aware of
their own inner self, let alone
of nature, of the
wonder of the universe
that surrounds them
of life itself …
Eén van de redenen waarom wij mensen zo van muziek houden, is dat we daarmee grip krijgen op de tijd. De tijd die ons vaak een machteloos gevoel geeft, door meedogenloos voorbij te vliegen. Met muziek grijpen we hem vast, verbinden we hem aan tonen, aan ritmes en aan melodieën. We geven structuur aan de tijd en arrangeren die zo dat we ervan kunnen genieten. De basis van muziek is meestal een fundamenteel ritme, net als onze hartslag, of, op een grotere schaal, het komen en gaan van uren, dagen en seizoenen. Dat ritme, die variabele beat, dicteert het tempo en houdt de tijd voor ons bij. Juist omdat het leven zo vluchtig is, houden we van nature van patronen en herhalingen, van herkenbare ritmes en arrangementen en van onverwachte afwijkingen daarvan. Muziek heeft invloed op onze hartslag en maakt emoties bij ons los. We kunnen met behulp van muziek onze perceptie van de tijd beïnvloeden en die naar ons eigen genoegen vormgeven. En we kunnen, in tegenstelling tot de kloktijd, die alweer achter ons ligt voordat we ons van hem bewust zijn, muziek telkens opnieuw beleven wanneer we maar willen.
One of the reasons we humans love music so much is that it gives us a grip on time. The time that often makes us feel powerless, by flying by relentlessly. We grasp it with music, connect it to tones, to rhythms and to melodies. We give structure to time and arrange it so that we can enjoy it. The basis of music is usually a fundamental rhythm, much like our heartbeat, or, on a grander scale, the coming and going of hours, days and seasons. That rhythm, that variable beat, dictates the tempo and keeps track of time for us. Precisely because life is so fleeting, we naturally like patterns and repetitions, recognizable rhythms and arrangements and unexpected deviations from them. Music influences our heartbeat and triggers emotions in us. We can influence our perception of time with the help of music and shape it to our own pleasure. And, unlike clock time, which is already behind us before we are aware of it, we can experience music over and over again whenever we want.
5×15 cm (met witte rand)
getekend met een 0.5 mm fineliner
2×6 inch (with white border)
drawn with a 0.5 mm fineliner
Vanmorgen kwam De Maakster op haar dagelijkse wandeling door Rustig Belgisch Dorp langs de Noensewegel, een idyllisch fiets/voetpad met aan de rechterkant, achter een hek van gaas en daarna een slootje, koeien in weilanden. Het was gebruikelijk bij mooi weer dat er zich in één van de weilanden een groep koeien bevond, maar deze keer had de boer ze verspreid over meerdere, waarschijnlijk omdat er kortgeleden gehooid was en er per veld niet veel te eten was overgebleven.
De Maakster bleef stilstaan om te kijken naar een koe die vlak bij haar, op een meter van het slootje, lag te herkauwen en daarbij telkens haar gebit met een opmerkelijk lawaai op elkaar klapte. Alsof ze een slechtzittend kunstgebit had.
Het was eigenlijk maar een lelijk dier. Ze had een vuilwitte kleur met hier en daar wat lichtgrijze vlekken, die er uitzagen alsof je ze er met een tuinslang zo af zou kunnen spoelen. Maar ze had iets speciaals: dat geklap met haar tanden. Het beest kwam moeizaam met haar dikke langgerekte lijf op vrij korte poten overeind, …
This morning The Maakster on her daily walk through Quiet Belgian Village came along the Noensewegel, an idyllic bicycle/footpath with on the right, behind a wire mesh fence and then a ditch, cows in meadows. It was customary in good weather for a group of cows to be in one of the meadows, but this time the farmer had spread them over several ones, probably because he had recently made hay and there was not much left to eat per field.
The Maakster stopped to look at a cow that lay close to her, a meter from the ditch, ruminating, each time banging her teeth together with a remarkable noise. As if she had bad fitting dentures.
It was really just an ugly animal. It had a dirty white color with a few light gray spots here and there that looked like you could just rinse them off with a garden hose. But she had something special: that clapping of her teeth. The beast struggled to get up with her thick elongated body on rather short legs, …
Bijzonder compliment van de adjunct-directeur, toen zij zijn secretaresse was en met hem zijn post doornam:
‘Wacht even, stop met werken, dit wil ik je al een hele tijd vragen: waarom zit jij aan die kant van het bureau en niet aan mijn kant?’