fictie

BG 168 – De gil

Een ijzingwekkende gil sneed door de koude mistige nacht.
Ze schrok. Wat was dat? Een vrouw? Ze zette het geluid van de tv uit, hield haar adem in en luisterde.
Aanvankelijk hoorde ze niets, maar net toen ze weer moest ademen, klonk het gedempte geluid van wegrennende schoenen door de uitgestorven straat, gevolgd door een geladen stilte.

Wat moest ze doen? Naar buiten gaan om te helpen?
Had er echt iemand hulp nodig, of had ze zich die angstkreet maar verbeeld?
Ze deed de lichten uit in haar woonkamer en atelier. Nu scheen er enkel nog een zwakke strook licht van een straatlantaarn naar binnen, daar waar een van de rolluiken niet meer goed sloot. Ze liep erheen, bukte zich en tuurde door de opening naar buiten.

Op het eerste gezicht was er niets te zien.
Weer hield ze haar adem in om goed te kunnen luisteren.
Even dacht ze een nieuwe gil te horen, maar dat bleek het geluid te zijn van een uil in de populier achter het huis.
Aandachtig scande ze de voortuintjes aan de overkant, de lege straat, de strook gras met jonge eiken en opritten aan deze kant, de stoep.
Wacht, ze zag iets! Er lag iets op de stoep voor haar huis. Het had er nog niet gelegen toen ze eerder op de avond de rolluiken had gesloten.
Was het…, was het een mens?

Ze besloot om te gaan kijken.
Snel trok ze haar schoenen en jas aan, ze verliet het huis door de achterdeur en liep voorzichtig in het zwakke licht door de koude mist.
Wow! Uit! Het licht ging uit, net toen ze de voorkant van haar huis had bereikt!
Ach ja natuurlijk, de straatverlichting ging om deze tijd altijd uit. Meestal merkte ze dat niet omdat ze dan al naar bed was, in haar slaapkamer aan de achterkant van het huis.
Gespannen stond ze te luisteren, terwijl haar ogen zich langzaam aanpasten aan het weinige licht van de sterren.

Gekreun! Menselijk gekreun!
Er was geen twijfel meer mogelijk, daar lag iemand in nood.
Ze wilde snel de laatste paar stappen zetten die haar van de gedaante scheidden, maar haar benen kwamen niet in beweging. Iets, een signaal vanuit het primitieve gedeelte van haar brein, hield haar tegen.
Ze moest duidelijk maken dat ze hier stond, dat er hulp op komst was.
Ze schraapte haar keel. Toen daar geen reactie op kwam hoeste ze.
De figuur bewoog een beetje en kreunde weer.

Wat stond ze hier nu onnozel te aarzelen? Die mens had hulp nodig!
Ze zette de laatste stappen en bukte zich over de persoon in de dikke zwarte winterjas. ‘Gaat het?’ vroeg ze ongerust.
Nee, natuurlijk ging het niet. Niemand ging voor de lol ‘s nachts in de vochtige kou op de stoep liggen, duh.
De vrouw, ze zag nu dat het een oudere vrouw was, hief haar hoofd moeizaam naar haar op en kreunde onverstaanbaar.
‘Wat zegt u? Wees maar gerust, ik ben hier, ik zal u helpen.’
Terwijl ze zich op haar knieën liet vallen en zich nog dichter naar het slachtoffer toe bewoog, klemde die ineens met verbazend veel kracht twee handen om haar rechterpols. ‘Nu!’ riep de vrouw met luide stem.

De voetstappen die ze eerder gehoord had kwamen nu weer hun kant op rennen. En voor ze kon reageren sloten twee sterke handen zich om haar keel.
Na een korte worsteling verloor ze haar bewustzijn.

Sindsdien wonen er een oudere vrouw en een jongere man in haar huis. Ze gebruiken haar auto, haar bed, haar computer en haar bankrekening. En niemand lijkt er zich druk om te maken.

BG 145 – 100 Woorden Fictie

Twee treden

Hij brak bijna zijn nek toen hij ‘s avonds laat op het houten opstapje voor de boekenkast op de tenen van één voet reikte naar een dik oud boek op de bovenste plank. Toen hij zijn evenwicht hervonden had en weer stevig op het trapje stond, sloeg hij het boek op een willekeurige plaats open. Vreemd genoeg voelde het of de opengeslagen pagina de hele avond al aan hem had geroepen. De tekst beschreef een oudere man die opgewonden in een antiek boek bladerde en er bijzonder waardevolle informatie in ontdekte, vlak voordat hij een dodelijke val maakte.

BG 141 – Het Schommelrijk

‘Niet te hoog op die schommel!’ riep een onbekende mannenstem achter haar. Maar ze trok zich er niets van aan. De constructie kraakte af en toe, maar kon haar bijna volwassen lichaam prima dragen. Met haar handen stevig om de ruwe touwen, zittend op het gladgesleten eiken plankje, zwaaide ze haar benen recht naar voren en hangend in de touwen met de wind door haar haren ging ze alsmaar hoger en hoger.
Op het hoogste punt had ze even het gevoel dat haar ingewanden een sprongetje maakten, daarna zwaaide ze achteruit weer naar beneden. Voorbij het laagste punt trok ze haar voeten omhoog richting het plankje. Hoog achteraan hing ze een fractie van een seconde stil voordat ze met nog meer vaart en gestrekte benen trekkend aan de touwen weer naar voren zoefde.

Alsmaar hoger en hoger ging ze. Ze had het gevoel dat ze vloog, dat ze vrijkwam van de grond, van dit speelplein, van haar oude buurt, van haar bekrompen thuis.
Woehoe! Hoger en hoger! Naar voren – strekken, naar achteren – vouwen.
Strekken – vouwen, strekken – vouwen, strekken – vouwen.
Ze kon al over de bomen in de verte kijken en er miniatuurhuisjes zien staan en kleine autootjes en mensjes zien bewegen.
Een gevoel van ultieme vrijheid overspoelde haar.

‘Niet zo hoog op die schommel!’, riep diezelfde mannenstem achter haar. Oh nee? …

Read More »BG 141 – Het Schommelrijk

BG 132 – 100 Woorden Fictie

Rotboom met schijtvogels

Liggend op zijn rug, in het jonge gras, onder de krulhazelaar.
De takken bewegen sierlijk in de wind. De bladeren zijn frisgroen, de lucht erboven lichtblauw, de schapenwolkjes schattig wit.
Hij sluit het lawaai van de stad buiten, concentreert zich op het gekwetter van de vogels.
Eksters, ekster-vogels. Er zit elke dag een tweetal in de krulhazelaar.
Elke dag dezelfde? Hij weet het niet, hij kent ze niet uit elkaar.
Ze zal niet meer komen. Vandaag niet, morgen niet, heel de zomer niet.
Ze zal de ekster-vogels nooit meer met hem zien.
Godverdomme, precies in zijn oog!

BG 125 – 100 Woorden Fictie

Nieuwe route

Deze keer was alles anders. De route, het gevoel, de aankomsttijd, de bestemming. Ze liep langs het verlaten spoor en voelde de koude regen, maar in de verte was er altijd de bergtop, soms gehuld in mist of verwaterd door regen, vaker zilvergrijs glinsterend in de verre zon, ook al liep ze zelf in de schaduw. De vorige keer, op de vorige route, was ze hij. Hij liep, ergens anders heen, in een andere tijd, naar een ander lot. Aanvankelijk was vandaag veelbelovender, uitdagender, maar uiteindelijk toch weer gewoon, als altijd. Zij liep dichtbij waar hij vroeger liep.

BG 70 – 100 Woorden Fictie

Ook al is dat niet zo

Je hebt gezegd dat je – ja hoor – graag een keer in een tentje in de tuin kampeert. Dat je dat leuk vindt, zo bijna onder de blote hemel, met je bijna blote lijf, als het zo warm is als nu. Je hebt gezegd dat je er – ja natuurlijk – mee door wilt gaan, ook al heeft je vriendin afgezegd. Je hebt gezegd dat je geen problemen hebt met kriebelende en zoemende beestjes en dat je prima slapen kunt op zo’n dun matrasje op de oneffen ondergrond.
En dat je ’s nachts gelukkig nooit hoeft te plassen.

BG 63 – 100 Woorden Fictie

Ze waren zogenaamd smokkelaars

Dat ze smokkelaars waren, had ze gezegd, dat dat ‘oeh’ spannend was! Dat ze moesten uitkijken voor de douane. Hij wist niet wie dat was, de douane. Gelukkig had ze gezegd dat ze terug zou komen, later, om hem te halen. Hij had haar geloofd. Dat ze zijn jas had moeten meenemen natuurlijk, als bewijs. Het was koud. Dat hij de weg kon vinden door te kijken aan welke kant van de boomstammen het mos groeide. Maar het was donker. Ze zou terugkomen, om hem te halen. Hij wist niet zeker of hij haar nog geloofde.