Veel mensen lezen niet graag meer.
Boeken, lange teksten, laat maar!
Geef ons maar passief vermaak
en korte samenvattingen.
TLDNR (too long, did not read).
We zitten liever op sociale media,
we gamen liever, we kijken films,
we streamen series.
Daar is niks mis mee. Maar…
we lezen niet (graag) meer.
Daardoor verliezen we taalvaardigheid
en ons plezier in lezen.
We raken achter …
Eigenlijk zijn we allemaal schrijvers. We gebruiken allemaal taal om dingen die we meegemaakt hebben op een zo interessant mogelijke manier aan anderen te vertellen. Zelfs als dat wat we meemaakten – juist als dat wat we meemaakten – op zich niet zo interessant leek. We maken er met onze zelfgekozen woorden en zinnen een interessant verhaal van, om indruk op onze luisteraars te maken.
Er schuilt een woordkunstenaar in ieder van ons.
Ik ben schrijver.
Ik ben ook kunstenaar, ontwerper en maker.
(Maar niet van beroep. Sinds het begin van dit millennium ben ik – vanwege hardnekkige gezondheidsproblemen – arbeidsongeschikt.)
Ik ben dus schrijver, als in de genderneutrale vorm van schrijfster.
En ook kunstenaar, ontwerper en maker, als in de genderneutrale vormen van kunstenares, ontwerpster en maakster.
Het woord schrijver mag van oudsher mannelijk zijn, maar dat betekent niet dat de schrijver zélf dat ook moet zijn.
Dat is anders bij bijvoorbeeld timmerman. Ik zou mezelf geen timmerman of, geforceerd, timmervrouw noemen, maar voor het neutrale timmeraar kiezen.
Bij het benoemen van mijn bezigheden lijkt het me niet van belang wat mijn sekse of gender is.
Ik noem mezelf dus geen schrijfster, tenzij in een context waarin het gewenst is onderscheid te maken tussen vrouwelijke, mannelijke en genderneutrale schrijvers.